3
universiteitsbestuurders; wij laten bij de minste provokatie de lurf uit de broek hangen of
posteren ons als potloodventers op het trapleertje in het centrum der stad - blote konten
slechts beschermd door de regenjas van achteren, en de kwaliteits- en geschiktheidslurven
van voren.
Wij doen minder, wij durven meer. Hoe meer we verburgerlijken hoe groter onze behoefte
wordt om eens uit de band te springen. Alleen op het doel van ons streven, namelijk dat er
meer vrouwelijke hoogleraren en andere dignitaressen benoemd worden, heeft dit gespring
geen enkel effekt.
Ook het Positieve Ingreep Kollektief en de aktiegroep Wilde Ada vallen dus helaas onder de
groeiende bewegelijkheid van het ouder wordend vrouwelijk individu. Een nieuwe golf zie ik
daaruit niet voortkomen.
Achteraf bekeken was de volgorde gewoon verkeerd om. We hadden met kluiten moeten
gooien toen we nog met zovelen waren, dat had pas zoden aan de dijk gezet. Maar toen
wilden we dat alle vrouwen zouden meedoen, en dan moet je geen mannen beschadigen.
Zoals d ‘Ancona zegt: als je één man aanvalt staan er meteen tien vrouwen omheen om hem
te verdedigen. En omdat we niet tevreden waren met een beweging, maar meteen de helft
van de bevolking wilden hebben, werden we van een beweging tegen mannelijke macht tot
een breiwerk voor vrouwen, die uiteindelijk niets anders bleken te willen dan rustig hun
spagaat oefenen en bewegelijk oud worden.
Nee, dat moet anders, de volgende keer. Het moet niet meer zo zijn dat iedereen die met
haar onbehagen komt aanlopen meteen maar hartelijk ontvangen wordt met koffie en begrip.
Door al dat bijgetank ben je de kostbare feministen met de aardige karakters in de kortste
keren kwijt: leeggehaald, uitgebrand. We moeten hetzelfde eisen wat de mannen al millennia
doen: aktieproeven, flinkheidsbewijzen. Eerst gooien, dan klagen (klagen moet: onderdrukt
blijven we voorlopig wel). Wat een heerlijk gedeeld zelfbewustzijn, wat een eergevoel, zullen
dan ontstaan! En dan niet dat uit schuldgevoel meteen voor niets aan alle vrouwen willen
geven.
Deze vrouwenbeweging is zo jong gestorven omdat ze zo moederlijk was: zij wilde vrouwen
gelukkig maken, redden, genezen. Wat dat betreft is het individualisme van tegenwoordig
beter - mits het de vrouwelijke vermomming afwerpt, de grenzen van de vrouwelijkheid durft
te overschrijden.
Want dat is pas eng, dat is te ver gaan: betrapt te worden op de wens het mannendomein
binnen te dringen. De seksegrenzen worden door angst voor hoongelach bewaakt. De vrije
ruimte voorbij die grens kan alleen ervaren worden door er in te springen; desnoods omdat je
door anderen geduwd wordt.
Dus: de volgende keer dat we netwerkjes knopen, maken we er meteen vechtklupjes van. En
dan zullen we eens een beweging zien waarvan en waarvoor de leeftijd van geen enkel.
belang is.
 |
 |
 |