2
van de kinderen serieus neemt moet je ook blijven samenwerken als al die relaties weer
uitgaan.
Een kinderhuis is waarschijnlijk het prettigst als de ouders inderdaad hun eigen leven
hebben. Maar ook als dat niet helemaal lukt, hebben ze in elk geval hun eigen huis nog.
Het is ook belangrijk om niet allemaal piepkleine kinderen te hebben; het is juist de bedoeling
dat de kinderen elkaar een beetje opvoeden, net zoals in een groot gezin. (Toen het
Kinderhuis begon waren de kinderen 3, 6, 7, 8 en 9; de twee oudsten – jongens – waren
eigenlijk al te groot om nog andere ouders te adopteren). Omdat de kinderen er altijd zijn en
de ouders maar af en toe, nemen ze elkaar veel serieuzer dan de ouders en zijn ze zeer
solidair – soms hoor je pas jaren later dat er ruzie is geweest, met het kommentaar: maar je
kunt toch geen ruzie maken met iemand met wie je in één huis woont.
Het zou natuurlijk het allerbeste zijn als de kinderen geleidelijk ook meer
verantwoordelijkheid op zich zouden gaan nemen. Maria Montessori vond dat alle kinderen
boven de 12 op boerderijen zouden moeten wonen, helemaal zonder volwassenen, en in de
praktijk zouden moeten leren (ze vond een Montessori-lyceum dan ook onzin). Boerderijen
zijn een beetje uit de tijd, maar een stencil-bedrijfje heeft nog wel eens op het programma
gestaan – maar daar is niets van gekomen.
Enfin, altijd alles kan nòg revolutionairder natuurlijk. Voorlopig zou het voor moeders en
kinderen al een hele vooruitgang zijn als er meer van dat soort huizen zouden komen.
 |
 |
 |