Navigation bar
  Print document Start Previous page
 2 of 3 
Next page End 1 2 3  

2
orde voorzover ze op onze situatie invloed uitoefenen - en als iemand graag met mannen wil
praten zijn daar organisaties genoeg voor.
Praktische problemen: hoeveel mensen zouden er komen? Zijn er systemen te bedenken om de
omvang van de groep een beetje in de hand te houden? We zijn het eens dat we in geen geval
publiciteit moeten hebben. Info kan natuurlijk gebruikt worden om nieuwe mensen te werven voor
gesloten groepen (Mariken), maar dat gaat dan buiten ons om. Natuurlijk willen we best eens bij
nieuwe groepen gaan zitten om ze een beetje op gang te helpen (zoals Everdine nu naar Delft
gaat om de eenzame die daar de zaak aanduwt een steuntje in de rug te geven), maar verder
staan wij daar buiten. Verder geven we na een poosje de pogingen om de belangstelling te
taxeren of te regelen maar op: je vervalt dan toch weer in afwijzing of wachtlijsten. Als er plotseling
30 mensen zitten moet de helft maar ergens anders heen, of twee kringen maken, of misschien
gaat het met 30 mensen - vrouwen - weer heel anders dan je zou verwachten (iedereen 4 bonen
ipv 10, wat een weloverwogen konversatie. noot A) 
Verder wordt er nog wat heen en weer gepraat over de ruimte. We zijn het met Dorothy eens dat
een neutrale ruimte het beste zou zijn, rnaar we zien weinig mogelijkheden. Gratis ruimten zijn
meestal ongezellig of ideologisch beladen (NVSH, COC).
We kiezen dus tussen de aangeboden huiskamers: Henny of Corrie M. De laatste zal op die
avond een les hebben, en dus geen gastvrouw zijn. Met spijt in het hart besluiten we toch Corrie's
kamer te verkiezen boven Henny's monumentale pand - iemand voelt al wat we zullen denken als
er 40 mensen komen.
We praten nog wat over een evt. verschil tussen de twee groepen: het ganzenbord vindt de
Minaas serieuzer (later bedacht ik dat het misschien komt omdat de ouderen voor een groot deel
met niet ongedaan te maken gevolgen van een vroeger – onschuldig - gedane keuze zitten, zodat
ze de neiging hebben wat over hun situatie te giechelen, terwijl de Minaas voor de keuze zitten
zich de ellende van vaste relaties en kinderen op de hals te halen, of andere, onduidelijkere
ellende. A.) Uitwisseling van ervaring en beleving is daarom erg belangrijk. Wel is het zo dat het
gezinsleven een onuitputtelijke bron van inspiratie is, zodat het ganzenbord nooit uitgepraat komt
op een avond, terwijl de Minaas dikwijls moeten zoeken naar aanknopingspunten om de situatie
op te helderen (Noot A: een punt voor de open groep: levensverhalen van oudere vrouwen duren
langer dan die van jongere - gelijkheid is het makkelijkst te bereiken als iedereen recente
ervaringen vertelt, met af en toe eens een uitvoerige autobiografie om een mogelijke volgorde van
dergelijke ervaringen te laten zien ) Met een open groep kan je geen onderwerpen aankondigen of
voorbereiden.
Henny vraagt wat we nu voor positiefs uit de groep gehaald hebben. De meesten zien het niet zo
in het positieve: je wordt steeds kwader en je ontleent steun aan het gevoel dat anderen het ook
zijn - maar het effekt daarvan op je dagelijks leven is niet te voorspellen: het kan gemakkelijker
gaan maar ook moeilijker, dat hangt van de situatie af - sommige dingen zijn met een beetje
vastberadenheid gemakkelijk te veranderen, andere helemaal niet (of slaan zelfs pijnlijk hard
terug). Sommigen genieten ook van de verruiming van inzicht en wereldbeeld die identifikatie met
anderen kan geven (je hebt altijd neiging de dingen waar je zelf op vast loopt te verabsoluteren,
maar dan blijkt dat anderen daar helemaal geen moeite mee hebben, maar wel met dingen die
voor jou vanzelfsprekend zijn, - de enige zekerheid die je overhoudt is dat vrouwen waarachtig
werkelijk onderdrukt zijn).
We zijn het er over eens dat een gemeenschappelijke ideologie evenmin nodig is als een
gemeenschappelijke organisatie. Vanuit het gemeenschappelijk uitgangspunt blijkt ook met
Amerikaanse vrouwen meteen kontakt mogelijk te zijn, zonder dat je elkaars achtergronden
precies kent.
Hoe gaat het verder met aktie? Sommigen hebben behoefte met hun groep ook akties te voeren,
anderen zijn bang dat de groep dan overbelast wordt en zijn funktie: vrouwen van hun
schuldgevoelens te bevrijden niet meer kan vervullen. Wel verwachten we dat er steeds meer
Previous page Top Next page