5
bleken zoveel vrouwennetwerken te bestaan dat al die vrouwen, ondanks tegenwerking van
de media, in drie weken op de hoogte gesteld konden worden.
Dat was een goed begin, maar niemand dacht dat daarmee de revolutie was uitgebroken -
behalve dan misschien de soc-femdames zelf, die in de hun ter beschikking staande media
niets anders hebben gedaan dan de staking bagatelliseren of doodzwijgen, in de hoop dat zij
snel vergeten zou zijn en dat deze kleine stap voorwaarts weer ongedaan gemaakt kon
worden.
LAF
De enige vrouwenorganisatie die trouwens de staking steeds nog blijft vermelden is de NVB.
Dat is een lichtpuntje, maar niet genoeg. De mogelijkheid om nog eens iets dergelijks te
organiseren moet op bredere schaal worden opengehouden. We kunnen niet de vrouwen die
het meest rechtstreeks slachtoffer zijn van de krisis - thuiswerksters, job-sharers,
buitenlandse vrouwen, vrijwilligsters, schoolverlaatsters, enzovoort - voor de strijd laten
opdraaien. Als nu niet zeer veel middenklassevrouwen een duidelijke politieke keuze maken
– voor de ontplooiing van ándere vrouwen - draaien we met ons allen de vernieling in. Hoe
moeilijk het psychisch ook is om je in een ideologisch staatsapparaat overeind te houden,
des te belangrijker is het om je samen met andere vrouwen tegen de ideologische (en
sociale en psychologische) druk te blijven verzetten. De scheiding tussen arbeid en lijfpolitiek
weerspiegelt de levenssituatie van de middenklassevrouw die werkt in een krachtige
mannenorganisatie en die de zeggenschap over het terrein van de arbeid aan de mannen
overlaat -in de hoop dat zij haar belangen mee zullen vertegenwoordigen, en die zichzelf
ondertussen op de ‘privésfeer’ konsentreert, waarin zij hoopt haar seksuele vervulling te
kunnen vinden, desnoods met haar kind. Als het niet zo erg was zou je het zielig kunnen
noemen. Maar vrouwen hebben wel eerder uit zieligheid aan reactionaire stromingen
meegedaan. Wij vormen de helft van de mensheid en lafheid maakt ons net zo gevaarlijk als
mannen.
 |
 |
 |