Frederike van Leeuwen, Stakingsdagboek
2
passen als wij staken. Daar moet een centraal telefoonnummer voor komen, met een meneer er
achter. Het is prachtig, die solidaire mannen, maar ik hoef ze niet allemaal aan de telefoon. De
Emancipatie-kommissie vindt dat vrouwen het stakingsmiddel niet kunnen hanteren. Over
abortus hebben ze al 2 nota's aan de regering gestuurd. Het FNV adviseert om maar een vrije
dag op te nemen.
Dinsdag 10 maart: Er wordt nog steeds druk rondgebeld om nog meer vrouwen in nog meer
steden en dorpen aktief te krijgen. Ik bel een mevrouw uit Leerdam. Ze zat daar al jaren in haar
eentje het Leerdamse Wij Vrouwen Eisen komitee te vormen. Ze had wel gehoord over een sta-
king, ver weg in Amsterdam, en nu werd ze ineens opgebeld en vormde ze onderdeel van een
keten.
Woensdag 11 maart: Er zijn meer dan 50 stakingskomitees in heel Nederland. In Hoorn heb-
ben de 10 aktieve feministes jaren ruzie gemaakt en elkaar bestookt; maar er is een klein won-
der gebeurd en nu zitten ze in een komitee. Het FNV-vrouwensekretariaat staat achter haar
FNV-mannen. Staken kan niet, dat zou illegaal zijn, en je ziek melden is tegen de wet en het is
misbruik maken van de sociale voorzieningen. Maar de vrouwen in diverse bonden zijn woe-
dend en vergaderen maandag. In de Nieuwe Linie staat dat de staking tegen de abortus èn te-
gen kernwapens is. Daar bestaan wel meer misverstanden over: het is moeilijk om uit te leggen
dat de staking tegen de abortuswet is maar dat we over nog heel veel andere dingen kwaad zijn
en dat je het daar op de stakingsdag zelf best over kunt hebben. Maar de staking is tegen iets
konkreets, iets dat je wint of verliest. Tegen slechte tijden kun je moeilijk gaan staken. Dan zou
een staking alleen symbolies zijn. Heel veel vrouwen in partijen en bonden zijn verbaasd dat wij
zomaar een staking schijnen te kunnen organiseren. Soms ben ik ook wel een beetje verbaasd.
Donderdag 12 maart: Paniek. We hebben prachtige klappers met adressen van vrouwen, en
die noemen we stakingskomitee, maar wat doen ze eigenlijk? We horen nooit meer wat. We stu-
ren wel bezielende persberichten maar hoe weten we of die niet gebruikt worden voor de katte-
bak? Maar als ik 's avonds in de koördinatie weer een nieuw gloedvol betoog over het verloop
van de staking zit te vervaardigen hoor ik in de bar plotseling gekrijs. In Maastricht gaan ze met
een standje in het winkelcentrum staan in de week voor de staking; ze gaan posten bij winkels
en bedrijven, en ze gaan oefenen voor de dertigste door alvast niet meer te glimlachen. In De-
venter gaan ze een extra editie van de plaatselijke vrouwenkrant maken en verspreiden in een
oplage van 20.000!
Vrijdag 13 maart: Ik heb een interview over de telefoon met Martine van der Does van het
vrouwenprogramma Week In Week Uit. Op de achtergrond roept een meneer eerst dat de vraag
niet deugt en dan dat het antwoord niet goed is. Hij wil dat ik iets zeg over het zelfbeschikkings-
recht van vrouwen maar dat woord kan ik niet uit mijn strot krijgen. Als het hele interview af is
moet het over omdat er anders zo geknipt en geplakt moet worden. Nu moet ik weer hetzelfde
entoesiasme in mijn stem zien te krijgen, en dat is al niet mijn sterkste kant. Hoor Haar loopt
door ons pand om opnamen te maken. Dat vergroot de chaos maar die was al giganties. We
roepen wel verrukt 'Wat leuk' als zich een nieuw stakingskomitee aanmeldt, maar niet altijd stel-
len wij hen dan precies op de hoogte van wat ze allemaal van ons kunnen verwachten, en we
noteren ook niet altijd naam en adres. Dat heeft ons al voor veel problemen gesteld. Ik ben een
antiburokraat in het diepst van mijn gedachten, en daarom ben ik in het Vrouwenhuis gekomen.
Nu wordt er opeens ordelijkheid van me gevraagd. Ik vind voortdurend briefjes in mijn broekzak
met telefoonnummers en ik heb geen idee van wie ze zijn of hoe ze daar terecht zijn gekomen.
Als ik postzegels wil plakken zijn ze op of weg, niemand die het me kan vertellen. En als ik reke-
ningen heb geschreven en ik ga even weg, zijn ze spoorloos en niemand heeft ze ooit gezien.
De stikkers zijn op. 100.000 in anderhalve dag. We bestellen 100.000 nieuwe.
Zaterdag 14 maart: Groot tumult. Het stedelijk komitee heeft vergaderd en er schijnt een ma-
nifestatie op de Dam te komen, iets met spreeksters en verklaringen. Maar het was juist de be-
doeling dat vrouwen allemaal zelf iets zouden doen, met elkaar de straat opgaan en met elkaar
praten over wat ze gaan doen en hebben gedaan, en niet dat ze verloren in een massa zouden
staan en passief tot zich zouden nemen wat er door mikrofoons omgeroepen zou worden. Maar
als iedereen weer wat tot rust is gekomen blijkt dat er nog niets is besloten.
Zondag 15 maart: Ook op zondag werken we. Ik kan me het leven zonder staking niet goed
meer voorstellen.
Maandag 16 maart: Mijn moeder belt op om te vragen wanneer ik mijn vader nu eens op kom
zoeken want die schijnt heel ziek te zijn. Maar ik heb geen tijd om zomaar een dag naar huis te
gaan. Pauline is de verjaardag van haar vader vergeten. Iemand van ons is opgebeld door een
vriendje met de mededeling dat hij verliefd is geworden op iemand anders. Maar ze heeft geen
tijd en geen energie om zich daar druk over te maken.
 |
 |
 |