Vrouwen Bellen Vrouwen
1
Vrouwen Bellen Vrouwen
*
Vrouwen als zodanig vormen geen erkende probleemgroep, ofwel: hun problemen
worden niet genoeg au serieux genomen om ze specifieke, op hun problemen gerichte
hulp te bieden.
Er zijn talloze voorbeelden van het onbegrip dat vrouwen tegenkomen in de
hulpverlening. Er is een specifieke vrouwenproblematiek met de daaruit voortvloeiende
geestelijke en lichamelijke nood. Maar bij artsen, psychotherapeuten, ambtenaren, sociale
diensten, pastores enz. zien we nog veel ongeloof en skepticisme. 'Er zijn geen vrouwen-
of mannenproblemen', zo zei mij een psychiater twee jaar terug. 'Ik zie alleen
mensenproblemen. Vrouwen zijn zelf de oorzaak van wat ze als discriminatie voelen. Ze
discrimineren zichzelf door hun probleem te isoleren, in vrouwenhuizen te gaan zitten,
een aparte telefoon op te richten of mannen uit een internationaal tribunaal te weren'.
Toen in december '72 de eerste plannen voor de opvangtelefoon werden gemaakt,
adviseerde een als zeer verlicht bekende psychiater ons 'om toch in een vroeg stadium de
man erbij te betrekken'. Dat was in de tijd dat de vrouwenpraatgroepen begonnen te
draaien. En wat een hoofdgeschud riepen deze groepen al niet op! Skepsis en afkeer
waren op zichzelf wel te verklaren natuurlijk. Men voorzag de mogelijkheid dat, als
vrouwen zich bewust gingen worden van hun eigen identiteit en hun kracht als groep, dit
kon leiden tot een enorme ommekeer in de verhoudingen en een ernstige aantasting zou
kunnen betekenen van het heersende patriarchale stelsel. En inderdaad zijn dit ook de
elementen gebleven die tot onze schijnbare ongewelddadige, geduldige vrouwenrevolutie
hebben geleid en er nog steeds de stuwende krachten van vormen. De angst voor het zelf-
isolement van vrouwen als groep is dus inderdaad gegrond. De uiterlijke geweldloosheid
verbergt de desintegrerende kraOnderwerp:cht van de nieuwe bewustwording, die alles
waar vrouwen aktief bij betrokken zijn beïnvloedt. '
In de tijd dat de belangrijkste emancipatiebewegingen werden opgericht ('69-'72) was het
'vrouwenprobleem' nog ternauwernood duidelijk. Er was veel aandacht voor
diskriminatie in konkrete maatschappelijke situaties zoals arbeid, onderwijs, wonen, enz.
Pas langzaam aan drong door hoeveel er in menselijke relaties zélf mis was.
Ik was al geruime tijd aktief bij Man-Vrouw-Maatschappij, maar ontdekte dat ik met de
vrouwen daar wel als kameraad omging maar dat we niet toekwamen aan praten over
onze diepste gevoelens, emoties en frustraties. Met een paar andere vrouwen sloot ik me
aan bij een van de Amsterdamse praatgroepen.
De ontdekking, in de praatgroep, dat problemen waar we individueel last van hadden
door zoveel andere vrouwen precies zo ervaren werden, dezelfde
verlammingsverschijnselen hadden opgeleverd, had op velen van ons een onbeschrijfelijk
effekt. De belangrijkste ontdekking was wel: de overbodigheid en maatschappelijke
bepaaldheid van heel veel van onze problemen. Vrouwen beseften ook dat ontelbare
andere vrouwen, als ze tot hetzelfde inzicht konden komen, hun eigen leven veel beter
zouden kunnen besturen. Geen wonder dus dat na twee jaar praatgroepen (inmiddels
schoten die als paddestoelen overal uit de grond) vrouwen allerlei akties tot onderlinge
hulp aan vrouwen gingen voeren.
*
Overgenomen uit Vrouwen over hulp bij ziekte en problemen, De Bonte Was, 1978
 |
 |
 |