2
als we met ons allen duimen houden ze het misschien wel vol. Dat zou een aardige
versterking van het linkse anti-mannen-front betekenen, en ook u mevrouw, die altijd ver
binnen de grenzen van de wet blijft, hebt er belang bij dat er meiden zijn die niet zo bang zijn
uitgevallen.)
Terug naar de maandbladen. Ik kan niet zeggen dat ik ze geboeid lees. De Vrouwenkrant
niet, omdat ik als redaktielid van te voren weet wat er in staat, en de andere bladen niet,
omdat ik dat meestal ook weet (nou ja, na lezing van de inhoudsopgave dan: een reportage
over het Shellkoor zou ik zelfs van Opzij niet verwacht hebben). Alleen Vrouwentongen biedt
verrassingen.
HET KERKBLAD
We weten allemaal wat het saaiste soort blad is: dat is het Kerkblad. En dat is nu precies
waar onze vrouwenbladen zo op lijken. Net als het Kerkblad schippert tussen het
christendom in het algemeen - dat niet van deze wereld is - en de konkrete belangen van de
eigen kerk in het bijzonder, schipperen de feministiese bladen tussen een algemene, grote,
machtige feministiese beweging – die niet van deze wereld is - en konkrete, dagelijkse
belangen van hun doelgroep. (Hoe groter de doelgroep daarbij ingeschat wordt, hoe groter
de kans dat het geheel geen feministiese groep is.) De bladen proberen de lezeres het
gevoel te geven dat ze bij De Vrouwenbeweging hoort, en haar tegelijk in haar dagelijkse
identiteit - dame, pot, kommunistiese huisvrouw, feministiese welzijnswerkster - te
versterken. Dat is saai, heel saai. Want als je de identiteit weet, weet je de rest ook (dat is de
reden dat wij tegenwoordig de radikaal-feministiese identiteit uit de Vrouwenkrant proberen
te wieden, wat nog een heel gedoe is).
Het ergste is dat datgene, wat ons allen verbindt, ook saai wordt, omdat het uit de dagelijkse
konkrete wereld wordt verbannen. Die dagelijkse wereld bestaat namelijk uit strijd en
meningsverschillen. Natuurlijk, we zijn het in grote lijnen eens, kijk maar eens hoe breed het
platform tegen het kostwinnersbeginsel is; en we zijn met zéér velen: honderdduizenden
vrouwen deden mee aan de staking tegen de abortuswet. Maar daar schieten we niet veel
mee op. De verschillen zitten in de manier waarop. De manier waarop is kennelijk zo
belangrijk, dat Opzij en Serpentine nauwelijks aandacht aan de staking besteedden, al is er
geen enkele reden om aan te nemen dat juist hun lezeressen niet meegedaan hadden. De
staking zweefde niet in de feministiese hemelen, maar bestond ècht - al wilde de
mannenpers dat niet erkennen. We hadden voor het eerst iets geprobeerd te winnen, en dat
vervolgens verloren (ja, wat denken we, een staking van een dag, of een deel daarvan!?).
De opwinding van de overwinning is ons zelden gegund. Om dan maar genoegen te nemen
met de saaiheid van de onderdrukking, is miezerig. Weer een vrouw verkracht, weer een
vrouw ontslagen. Het verloop in de vrouwenbeweging, is zo groot, omdat de meeste
vrouwen na een paar jaar denken dat ze het wel weten; en als wij niets anders doen dan
onszelf herhalen, hebben ze daar ook gelijk in (behalve individuele verantwoordelijkheid en
zo - maar niet iedereen is nu eenmaal in staat zelf een aktiegroep uit de grond te stampen).
SPANNING EN SENSATIE
Kortom, medepersvrouwen: er moet meer Spanning en Sensatie komen. Waarom maken
jullie niet eens een Rel? Zo mild zijn jullie toch ook niet? Te denken dat wat voor soort
lezeres dan ook een mild wezen is, is een ernstige vergissing. Niets kan ons publiek doen
met haar agressie, dan schelden op de kinderen en op andere vrouwen: waarom dan niet
openlijk? Als je je kwaad maakt, merk je pas dat je argumenten nodig hebt om te winnen, en
dan heb je een reden om informatie te verzamelen en na te denken. De kracht van de
mannenbroederschap ligt juist in hun onderlinge strijd. En denk eens aan de verkoop:
verhitte diskussies zouden van alle feministiese bladen één grote feuilleton kunnen maken,
waar je geen aflevering van kunt missen!
 |
 |
 |