Navigation bar
  Print document Start Previous page
 2 of 2 
Next page End 1 2  

2
Een samenleving waarin discriminatie van vrouwen verboden is bestaat op den duur alleen
nog maar uit mannen. Dit is zeer verstrekkend, want in een samenleving die alleen nog uit
mannen bestaat lost de mannelijkheid op. Hij heeft immers geen onderscheidend –
discriminerend – vermogen meer, geeft geen rechten meer op overheersing en uitbuiting van
niet-mannen.
Zo gezien zijn mannen inderdaad een klasse waarvan niet zozeer de aflossing als wel de
oplossing aan de deur klopt. Op het terrein van de arbeid – waar toch nog heel wat inkomens
vandaan komen – betekent de mannelijkheid officieel al niets meer! Geen wonder dat ze
massaal hun heil zoeken bij de zogenaamde wereldkampioenschappen voetbal, waaraan
vrouwen niet mogen meedoen. Geen wonder dat miljarden voor deze mannelijke hysterie
(penisterie?) rond het kleine verschil worden uitgegeven.
Het verlangen
Ondertussen zingen veel feministen nog steeds:
‘Ach wie kent niet het verlangen
naar het bezit van een orgaan
dat zo eindeloos moet hangen
als het even heeft gestaan.’
Want het afstand doen van de gevolgen van het kleine verschil is voor vrouwen ook niet zo
gemakkelijk. Wij zijn gewend aan een prikkelende ambivalentie over de vraag of mannen nu
eigenlijk heel bijzonder zijn of toch niets voorstellen. Voor veel vrouwen lijkt het toch
overzichtelijker een man te nemen – en desnoods weer weg te doen – dan er één te worden.
Veel tijd en papier worden nog steeds gevuld met het geworstel met de vrouwelijkheid en het
tegen beter weten in toch blijven hopen dat vrouwen misschien iets heel anders zijn dan
mannen; beter, aardiger of vredelievender. En het is natuurlijk ook niet niets om die
vrouwelijkheid zomaar bij het vuilnis te zetten als je niets anders in handen hebt dan een
exemplaar van de wet gelijke behandeling M/V arbeid.
Veel moderne vrouwen lossen het dilemma op door vlees noch vis, man noch vrouw te
wezen; met part-time werk in de mannenwereld gecombineerd met
‘gezinsverantwoordelijkheid’ in het huishouden waarvan de man full-time werkt. Zo is zij
buitenshuis een beetje man en binnenshuis een echte vrouw, omdat zijn mannelijkheid
buiten kijf is. Dat zij op die manier misschien wel twee keer zoveel werk verzet als hij neemt
ze op de koop toe: ze heeft er immers zelf voor gekozen. Pas bij de scheiding valt het hele
bouwwerk in elkaar. Dan blijkt het de leeftijd van de kinderen te zijn die bepaalt of ze nu
verder als echte (bijstands)vrouw of als echte man door het leven zal gaan.
Met verve
Ons lijkt het toch handiger en verstandiger om de op de overheid veroverde kansen op
mannelijkheid met verve te gebruiken en de energie te gebruiken voor de strijd tegen
discriminatie en voor positieve actie, voor quoterings- en voorrangsregelingen. Wetten
voeren niet zichzelf uit, daar is politieke druk voor nodig.
Dan kunnen ondertussen de mannen die dit misschien wel rechtvaardig maar toch ook wel
een beetje eng vinden, aan de andere kant beginnen: actie voeren voor de vijfentwintig-urige
werkweek en de bijbehorende inkomensnivellering, voor kinderopvang en voor de
herverdeling van betaalde en onbetaalde arbeid in het algemeen.
Previous page Top Next page