 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
1 |
1
ANNEKE VAN BAALEN
Een Vrouwenpartij?
De Vrouwenkrant heeft me gevraagd of ik wil opschrijven waarom ik vind dat we geen
vrouwenpartij moeten oprichten. Nu kan ik daar wel dertig argumenten voor opsommen,
maar eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk om te schrijven wat vrouwen niet moeten doen.
Het lijkt me helemaal niet zo gek als deze hele krant vol zou komen met stukjes over hoe
goed het zou zijn om een vrouwenpartij te organiseren en dat heel veel anderen dat ook
zouden vinden en dat er dan een vrouwenpartij opgericht zou worden, er geld en
handtekeningen ingezameld zouden worden, en er gediskussieerd zou worden over een
programma.
Waarschijnlijk zou het verschil met het effekt van andere vrouwenakties niet zo groot zijn:
wat publiciteit, wat politiek inzicht van de deelnemers. Tenslotte is er heel weinig aktie te
bedenken die op zichzelf in staat is de bevrijding van de vrouw dichterbij te brengen. We
vechten op zoveel terreinen tegelijk, tegen zo’n lange geschiedenis, tegen zo’n grote
overmacht van kapitalistische en traditionele vormen van mannelijke onderdrukking, dat
geen enkele strategie de overwinning zelfs maar zichtbaar of voorspelbaar kan maken.
Voorlopig is het enige wat we kunnen het uitakteren van onze machteloosheid, om andere
vrouwen duidelijk te maken dat hun gevoelens van onbehagen niet biologisch zijn.
Ook de politieke partij is bij uitstek geschikt om machteloosheid uit te akteren: de moeite om
het geld bijeen te krijgen, de ruzies over het partijprogramma (socialistisch of niet?) en de
kontakten met de pers (mannen of niet?); de jaloezie op de lijsttrekker, het teleurstellende
aantal zetels omdat vrouwen liever op een aktiepartij stemmen, de perskommentaren hierop,
de moeilijkheden om in het mannelijke politieke toneel nog een rol te spelen die ergens op
slaat.
Gelegenheden te over voor vrouwen om zich bewust te worden hoe de politiek in het
algemeen, en de partijpolitiek in het bijzonder, afgestemd is op de strijd tussen mannen
onderling. Mogelijkheden genoeg om uit te vinden wat er nog binnen de grenzen van het
kapitalistische systeem aan eer, macht en rijkdom te behalen is, en om het systeem
aanvaardbaar te maken voor al die mensen die binnen dat systeem geen enkele kans op
eer, macht of rijkdom hebben.
Bewustzijn van machteloosheid dus; nuttig en nodig, maar overal heel makkelijk te
verkrijgen. Wat moeilijker is, is een perspektief op betere omstandigheden. Wat wij nodig
hebben zijn die vormen van strijd waarin vrouwen hun eigen belangen en behoeften
herkennen en waarin we perspektief vinden op het gebruiken van bekwaamheden.
Ik denk dat vormen van strijd die vrouwen in kleine groepen samenbrengen om die eigen
bekwaamheden te ontwikkelen, voorlopig geschikter zijn om hoop te geven op bevrijding,
dan de nederlaag in de mannenarena. Maar als we met heel veel zijn, is het misschien best
leuk om onze vertegenwoordigsters in de krant te zien.
1
Een Vrouwenpartij? verscheen in de (Amsterdamse) Vrouwenkrant, nr. 23, maart 1976
|
 |
|