van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA
, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 1, GROTE VERWACHTINGEN
21
hele leven speelde zich in het Vrouwenhuis af, al onze vrije tijd brachten we er
door (sliepen we wel eens?). En als het huis maar vol was, als er maar veel vrou-
wen kwamen èn veel kranten (want dat was zeg maar ons propagandamiddel)
"dan verandert de wereld vanzelf". Nú zou ik het feminisme als een revolutionai-
re beweging willen zien. Als ik me bedenk dat we al zó lang bezig zijn en bijvoor-
beeld nog steeds geen goeie abortuswet hebben en zoveel dingen die steeds
slechter worden voor vrouwen...; we moeten nu zoveel mogelijk plekken gaan
bezetten, denken over strategieën. De rest is luxe en ballast. Er gebeurden toen
natuurlijk wel andere dingen in huis dan dat iedereen lesbies werd en de rest dat
allemaal op de voet volgde - ik herinner me Dineke en Tineke, dat maakte je
van begin af aan mee en iedere krisis in zo'n relatie was weer een onderwerp van
gesprek- maar ik herinner me ook de woendagavonden met Anneke en Akke.
Door die diskussieavonden werd iedereen toen wel gevormd. Maar politiek? Dat
hoorde bij MVM, die waren voor het priegelwerk. En Dolle Mina was er voor het
leuke, het ludieke. Het Vrouwenhuis was een soort aparte fraktie - daar kwàm je
en dan wàs je gewoon levenslang een feminist, dat zat in je houding. Je ergerde
je ook aan vrouwen(groepen) die niet dezelfde inzet toonden, want de betrok-
kenheid bij de vrouwenbeweging was door het werken in het Vrouwenhuis wel
bijzonder groot."
'Hoe funktioneerde de Vrouwenkrant daarin, kregen jullie reakties of kritiek?'
Annemarie: "Nee we kregen nooit reakties op de inhoud, wel binnenshuis kri-
tiek over hoe het eruit zag, tikfouten, vies gestencild en soms ook wel dat het rare
of te lange stukken waren, maar wij reageerden daar ook nauwelijks op. "Als je
iets wilt moet je 't zelf maar komen doen", dat was een soort standaard reaktie
van ons. Natuurlijk de dooddoener waarmee je iedere diskussie af kunt doen. We
vonden ook echt dat er niet gezeurd mocht worden, "buiten" had iedereen het al
moeilijk genoeg, "binnen" 't feminisme moest je je gang kunnen gaan, dus wie
zich opwond was een trut.'
In deze kontekst - zoals Annemarie die schetst - kan ik de vele rare stukjes wel
iets beter plaatsen. En valt het 17e nummer dat als tema 'relaties' heeft niet eens zo
heel erg uit de toon. Verliefdheden (de eerste keer, de laatste, die ertussenin), af-
hankelijkheid, romantiek en ruzies, hetero-konditionering en moeder-dochter-pa-
tronen, de ballade van een lesbiese vrouw - er lijkt bij het lezen van dat alles
geen twijfel meer mogelijk: de hele vrouwenbeweging is homoseksueel! Eén
vrouw schrijft nog over 'een merkwaardige relatie: het kantoorhuwelijk', over alle huis-
houdelijke, emotioneel-/erotiese verzorging die in zo'n baan van je verwacht
wordt. Maar het stukje valt geheel in 't niet bij de problematiek van de persoonlij-
ke verhoudingen. Nu was het waarschijnlijk de vraag of dit alles nu a-politiek of
onfeministies was en deze Vrouwenkrant wel of niet de buitenwereld in mocht,
enigszins in het midden gebleven, ware het niet dat er in ieder geval één stukje in
dit nummer stond waar geen twijfel over mogelijk was: dit kàn absoluut niet! An-
nemarie kan het zich allemaal niet zo goed meer herinneren, wel dat er een hele
toestand rondom de krant ontstond. Het betreffende stukje was een verhaal van
een klein meisje over een kies die getrokken werd, maar wat leest als over een
verkrachting. Annemarie: "Het was gewoon een middelbare-school-viezigheid,
een flauwe grap. Later bleek dat het kind het niet eens zelf geschreven had maar
dat het zo'n schunnig klassegrapje was. Nee en de konsekwenties die het alle-
maal had; echt heel vreselijk. We hielden namelijk voet bij stuk, we vonden het
toen heel leuk en grappig. Er stond in die krant nog een verhaaltje van een klein
meisje en dit was geschreven door het zusje van Marian geloof ik, en we vonden
dat het er wel bij kon. Maar toen zijn dus de kranten verstopt, de hele oplage,
want een heleboel vrouwen, van de Bonte Was enzo, vonden dat dit te ver ging.
Nou en toen ontstonden er meteen allerlei frakties in het Vrouwenhuis, een voor,
een tegen, een groep die het ook niet goed vond maar het weer flauw vond dat
 |
 |
 |
 |