het mannelijke x-chromosoom zich aan de vrouwelijke x koppelt komt het 'in vertrouwd vaarwater':
zij 'kennen elkaar' en dus hebben meisjes die inwendige vijandschap niet.
Mae wil - begrijpelijk - de x-vervreemding (zo noemt zij het op elkaar betrokken zijn van de beide
x-chromosomen in het ei) doorbreken, en daartoe heeft zij een terapie ontworpen. Heel realisties
noemt zij, tijdens het uitvouwen van haar terapie, tegelijkertijd de praktiese bezwaren. Haar tese is
dat de vrouw met ieder van haar eieren een open relatie moet opbouwen. Geen vrouw weet
immers wanneer welk ei de sprong naar de baarmoeder maakt; geen vrouw weet welk ei
eventueel bevrucht zal worden. Ieder ei is dus, zoals Mae al eerder zei, een potentieel kind.
'Maar', zegt zij, 'ondanks de tijdrovende bezigheid die ik van iedere vrouw schijn te verlangen,
weet ik toch dat iedere vrouw in haar hart de verantwoordelijkheid voor de mensheid, die ik van
haar vraag, op zich zal nemen' ... en 'De open relatie van de x-chromosomen naar de y-
chromosomen toe kan door iedere vrouw aangeleerd worden'.
Zeer helder beschrijft zij vervolgens in de laatste hoofdstukken de praktiese
bezinnings/aanrakings/koncentratie-oefeningen, die afwisselend gericht zijn op alle eieren bij
elkaar, en ieder ei afzonderlijk. Zij zegt dat ieder meisje, vanaf een jaar of drie, getraind kan
worden in het dagelijks zich koncentreren gedurende minimaal één uur, op haar eieren. Als ze dan
daadwerklijk aan het baren van een kind toe is, hoeft dan geen van haar eieren meer miskend te
zijn.
'Moge', zo besluit Mae haar boek, 'de vervreemding waar ieder van onze eieren zich van jongs af
aan toe gedwongen ziet, nu eindelijk doorbroken worden, ter verbetering van onze eieren, en
daarmee van onze zelven.'
Een aanbevelenswaardig boek!
 |
 |
 |