2
Maar goed, 8 maart dus.Een stuk sadder and wiser, maar laten we er vooralsnog maar
vanuit gaan dat we nog steeds trots mogen zijn (en ook zijn) op die vrouwen in Detroit, de
vrouwen van de Rusische Revolutie en op de staking tegen de abortuswet. Nog niet de hele
vrouwenbeweging is een vrouwelijkheidsbeweging geworden; kinderen, hoge hakken,
mannen, lippenstift, corsetten, oproepbaantjes, verkrachting, incest, werkloosheid,
huisvrouwschap; we mogen er nog steeds tegen zijn en veel vrouwen zijn er nog steeds
tegen. Het enige waaraan het ons nog steeds ontbreekt is iets leuks en samenhangends
waar we vóór zijn. Utopieën liggen bij onderdrukte groepen meestal niet voor het oprapen;
die hebben teveel realiteitszin.
Vooralsnog zullen we onze handen vol hebben aan het bestrijden van de
mannelijkheidswaan en de daarmee samenhangende vrouwelijkheidswaan. Als eens wat
meer vrouwen hun eigen vrouwelijkheidspreoccupaties zouden weten te overstijgen, dan zou
er misschien nog enige vordering en – wie weet – enige utopie in het vooruitzicht kunnen
liggen. Maar we zijn een beetje somber op het ogenblik en zingen dus op 8 maart:
Moeder, moeder, lieve moeder
het is 8 maart
moeder, moeder, lieve moe
geef ons een staart
en een baard
vanaf 8 maart
vrouwenstaart, vrouwenbaard
want we raken zo bezwaard
van de vrouw en van haar aard.
Dit alles op een melodie uit het Requiem van Verdi.
 |
 |
 |