Vrouwen Bellen Vrouwen
2
In dit kader ontstonden niet alleen de eerste vrouwenkongressen, maar ook het eerste
vrouwenhuis, vrouwen-gezondheidsgroepen, de vrouwentelefoon enzovoort.
Het principe was daarbij steeds dat van de praatgroepen: je helpt elkaar om tot
zelfbewustwording en zelfontplooiing te komen - je leert aan en door elkaar. Binnen deze
groepen bestond geen hiërarchie. Het principe dat leidinggeven nodig kan zijn werd niet
ontkend, maar wel met de grootste terughoudendheid bekeken. Hoe gebruik je praten als
middel tot herkenning van elkaars identiteit, in plaats van als middel tot macht en
onderdrukking, was een tema dat als een rode draad door talloze diskussies heenliep. Dit
was een van de oorzaken waardoor het idee van een vrouwen telefoon zo aansprak. Veel
van de maatschappelijke franje en van de komplikaties van het gewone kontakt vallen
aan de telefoon weg. Bovendien was praten door vrouwen onder elkaar al ervaren als een
effektief hulpmiddel, veel effektiever dan menig gesprek met officiële hulpverleners.
Eind '72 werd dus een oud plan van MVM (het oprichten van een telefoniese opvang, evt.
met gesprekscentrum, voor de vele zich emanciperende mensen die, net als wijzelf, soms
voor onoplosbare problemen stonden die zelfs tot krisistoestanden konden leiden)
opnieuw bezien.
Een paar vrouwen uit de vrouwenbeweging en maatschappelijk werk raadpleegden alle
mogelijke andere telefoondiensten, o.a. de SOS-dienst, maar steeds bleek hun
uitgangspunt het onze op geen enkele manier te overlappen. En langzamerhand drong
zich steeds meer het idee bij ons op: waarom geen telefoon speciaal voor vrouwen? Boos
liepen sommige mensen weg, maar we bleven bij de konklusie dat we
1. ons moesten beperken tot de meest achtergestelde en meest geïsoleerde groep, de
vrouwen, en 2. dat we onze aktieradius moesten beperken tot Amsterdam en omstreken,
in de hoop dat andere plaatsen zelf een telefoondienst zouden beginnen - wat ook gebeurd
is.
Veel mensen verdwenen tijdens de voorbereidingen, mensen uit het maatschappelijk
werk b.v. die vonden dat we beter de vele bestaande gesubsidieerde instellingen konden
infiltreren om ons doel te bereiken, maar ook wel iemand die dacht 'dat wordt toch nooit
wat, straks belt er geen kip'. We hadden veel vrouwen nodig; een oproep binnen de
vrouwenbeweging en een stukje in het Amsterdamse Parool leverde maar liefst 40
aanmeldingen op, w.o. verscheidene trainsters en onder leiding van een net afgestudeerde
andragoge (met wat de SER zo fraai noemt: gezinsverantwoordelijkheid) werd een groot
trainingsprogramma opgezet.
De trainingsgroepen startten juli '73 in het Vrouwenhuis. In acht avonden werden
vrouwen voorbereid op het telefoon beantwoorden. De training werd gegeven naar het
model van het 'empaties' (= invoelend) luisteren, zoals dit ook bij de Margriet-telefoon en
de SOS-dienst gebeurt. Onze houding zou dus zijn: luisterend, inlevend, spiegelend -
geen opdringen van eigen (feministiese) mening, kortom: een luisterend oor, klankbord
wezen. (In de loop van de bijna vijf jaar dat de vrouwentelefoon nu bestaat is er veel
veranderd. Het woord feministies is wat minder beladen. Er is in de maatschappij meer
erkenning voor speciale vrouwenproblematiek. De vrouwen van de vrouwen telefoon
kunnen zich feministieser opstellen, wat ook in de training en doelstellingen tot
uitdrukking komt).
 |
 |
 |