1
ANNEKE VAN BAALEN
Vrouwenbladen schop eens een rel!
Feministiese pers: wat zou het prettig zijn als er zoiets bestond. Dat hoef ik niet uit te leggen,
dat deed Wim Hora Adema al jaren geleden. Een feministies blad moeten we hebben, zei ze
tegen Bibeb.
De Bonte Was vond het een prachtig idee, maar toen we met haar gingen praten wist ze in
een uurtje àl onze (toen nog jeugdige) hoop de bodem in te slaan. Het ergste probleem was
namelijk nog niet eens het geld, maar De Bezorging. De post is te duur en te laat, en hoe
krijg je zoveel abonnees dat je huis aan huis kunt bezorgen? Kan je een krant maken, waar
al het nieuws in staat, zodat vrouwen hun dagblad kunnen opzeggen en met hun eventuele
mannen de strijd - mijn krant of jouw krant - kunnen aanbinden?
Wie De Waarheid leest weet hoeveel er van de lezers van een niet-kommercieel blad wordt
gevraagd (de ene envelop is nog niet gevuld of de andere komt er al aan), en die heeft dan
nog een gedisciplineerde partij achter zich - al komt met de opmars van de vrouwen daar
ook gemopper van de mannen over de ‘klusjes’.
Feministiese vrouwen zijn over het algemeen niet zo erg klusjes-gericht. Ze kwamen immers
juist om van de eeuwige klusjes op het werk en thuis ‘bevrijd’ te worden. Zou er ooit een
moment komen waarop feministen massaal hun blad zouden willen gaan kolporteren en
bezorgen?
Wim Hora Adema rekende er niet zo op; zij had als oplossing dan maar het Zondagsblad
bedacht. Dat ga je dan gewoon op zondagochtend in de kiosk kopen. Als er tenminste een
kiosk in de buurt is. Het kan een echte krant zijn, met Nieuws. Als we dat willen, moeten we
vlug zijn, want de mannenpers heeft dit gat in de markt nu eindelijk ook ontdekt!
Maar de problemen over de inhoud zijn er ook nog en die zijn heel wat groter geworden dan
ze toen al waren. Met enige fantasie kon je in die tijd nog wel spreken over De
Vrouwenbeweging, al waren er toen ook al grote verschillen tussen pro- en anti-man, links
en liberaal, ouderwets en modern. Die verschillen zweefden echter nog een beetje en veel
vrouwen hoopten nog dat ze op den duur kleiner zouden worden. Het.omgekeerde is echter
gebeurd: er is harder gewerkt aan subkultuurvorming - ‘persoonlijke identiteit’, heet dat
tegenwoordig – dan aan een algemene feministiese beweging.
Zo hebben we dan nu een aantal stromingen, die voor hun duidelijke gezicht allemaal een
blad moeten hebben. Als het lukt om dat blad één keer per maand te laten verschijnen, zijn
ze al tevreden, en anders maar per twee maanden. Omdat ik er niet van durf uit te gaan dat
de Opzij-lezeressen al die bladen kennen (anders waren hun oplagen wel groter), geef ik
hier een overzicht van de tijdschriften met een algemeen karakter (dus niet die over literatuur
of wetenschap), ingedeeld naar stroming; waarbij ik met ‘links’ socialisties bedoel, niet
sociaaldemokraties, en met anti-man het hebben van algemene bezwaren tegen mannen,
waarop dus niet die éne uitzondering bestaat, waar jij nu juist mee getrouwd bent:
Liberaal, pro-man: Opzij (de enige die eigendom is van een persconcern)
Liberaal, anti-man: Misschien Diva? (nooit gelezen)
Links, pro-man: Vrouwen (van de NVB)
Links, anti-man: Vrouwentongen (eens per twee maanden); Vrouwenkrant
Ambivalent: Serpentine; Katijf (voor het kader van het vrouwenwerk, eens per twee
maanden).
Geen van deze stromingen verdient volgens mij de naam ‘beweging’. Of ze zijn te klein, of ze
bewegen niet, of allebei. De enige beweging is het diffuse geheel van meest jonge of heel
jonge vrouwen in de kraak-, antikernwapen-, antikernenergie- en milieubeweging, die zich
voornamelijk verenigen in akties tegen seksueel geweld, maar ook best de treinenloop willen
verstoren voor ekonomiese zelfstandigheid en vrije abortus. Zij willen dan ook geen
maandblad, maar een weekblad. (Er zijn al enkele nummers van Het Vrouwenweekblad uit;
1
Verschenen in Opzij, november 1982
 |
 |
 |