De Bonte Was, FEMINIST 2, 1977.
9
het rustig. Er werden her en der opmerkingen gemaakt waarop niet echt werd
ingegaan. Ik weet er nog drie: 1. Een tijdschrift met de naam Feminist eigent zich het
feminisme toe. 2. We willen weten wat voor plannen De Bonte Was heeft gesmeed. 3.
Sommigen dachten dat De Bonte Was in zijn geheel bij de A-groep zou zitten en dus
niet aanspreekbaar zou zijn.
En toen gebeurde er een van die wonderbaarlijke dingen die je in het feminisme wel
verwacht maar die toch zeldzaam zijn: vrij snel werd de stemming positief en na een
tijdje werd de zaal zelfs heel konstruktief. Weliswaar ging dit ten koste van een
journaliste, als zodanig herkend omdat ze aantekeningen maakte. Er rees protest: de
meeste vrouwen wilden niet dat wat hier gebeurde in de 'mannen'-pers kwam. De
journaliste protesteerde op een nogal stomme manier en kreeg toen de hele
opgezamelde groepsagressie op d'r kop. (Wat voor iedereen inklusief De Bonte Was
prettig was, behalve voor haar. Ze is dan ook 's avonds ingestort, maar werd door een
hele rij vrouwen weer opgebeurd). Daarna was de stemming werkelijk prima. Er werd
naar aanleiding van de feminisme-en-geld-kwestie enthousiast gepraat over nivellering
van inkomens binnen de vrouwenbeweging (een plan om dit met de Strijdijzers voor
een week op proef te doen is gestrand op 'te moeilijke organisatie', helaas). De Bonte
Was heeft gelegenheid gekregen haar blauwdrukplan te lanceren, wat heeft
geresulteerd in de Blauwdrukgroep van de Strijdijzers. Er hebben nog meer plannen in
de Strijdijzers gestalte gekregen (of ze zijn daar inmiddels weer opgedoekt). )
De Bonte Was had aangekondigd - anders dan anders - i.v.m. het grote aantal
bezoeksters niet te koken. Zeer vermeldenswaard is dat een vrouw vond dat al die
vrouwen toch wel wat mochten eten en zij in haar eentje grote hoeveelheden soep en
sla heeft gemaakt.
Na het eten ging de diskussie door, in een nog zeer grote, maar wel mattere want zeer
vermoeide groep.
AIs ik achteraf de dag bezie dan ben ik over het geheel genomen erg tevreden met de
wending die hij heeft genomen. Het was werkelijk ongelofelijk zo'n grote groep vrou-
wen zo konstruktief te zien. Je zou bijna gaan geloven in een soort 'geest van het
feminisme', want een aantal individuen in die groep was aanvankelijk scepties of
destruktief ingesteld. Eén zo'n vrouw belde me de volgende dag op om te vertellen wat
een kick ze had gehad, hoe prettig ze zich nu voelde en hoe benieuwd ze was hoe het
verder zou gaan. Het moet inderdaad zo zijn dat vrouwen, anders dan mannen, niet
echt destruktief zijn, dwz. er niet echt lol in hebben.
Wat altijd problematies blijft in de praktijk is dat vrouwen, onderdrukt, meegaand,
gehoorzaam en laf als ze moeten zijn, in de vrouwenbeweging door de grote vrijheid
die daar is als reaktie in uiterste ongedisciplineerdheid vervallen. Hèt voorbeeld is altijd
de as niet in de asbak gooien in het vrouwenhuIs (doen ze dat thuis ook? Nee, want
dan moeten ze het zèlf opruimen). Door ongedisciplineerd gedrag is een aantal
vrouwen in het gejoel naar huis gegaan.
Wat me erg is tegengevallen zijn de motieven waarmee zoveel feministen naar de
diskussiedag zijn gekomen. In de middagdiskussie werd duidelijk dat veel feministen,
met name een aantal 'georganiseerden' (fem-soc) niet wilden dat er iets zou gebeuren.
Dit zal wel dezelfde oorzaak hebben als een groot aantal andere reakties op Feminist I:
men wil de in de vrouwenbeweging heersend.e wolligheid en vaagheid niet
doorbreken. Het is prettig (en makkelIjk) zoals het nu is. Het feminisme groeit als kool
terwijl onduidelijk is wie daar een poot voor uitsteekt: het lijkt vanzelf te gaan en dus
hoeft niemand iets. Die wolligheid en vaagheid hebben twee samenhangende
oorzaken: de onderdrukking (vrouwen moeten vaag zijn), en de - terechte - tolerantie in
de vrouwenbeweging. Ik vond het jammer zo duidelijk te ontdekken dat veel vrouwen
 |
 |
 |
 |