MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
16
Ik vind het een afschuwelijke misdaad tegen vrouwen als er op een dergelijke primitieve manier
wordt geaborteerd; eerst dwingt men een vrouw haar abortus uit te stellen tot een lang, pijnlijk en
gevaarlijk proces noodzakelijk is geworden en dan weigert men bovendien nog pijnstillers. Graag
zou ik de aandacht van de konferentie op deze praktijk willen vestigen. Als er doktoren zijn die
sexuele relaties van jonge mensen menen te moeten afkeuren, moeten zij wel bedenken dat er
twee voor nodig zijn om een baby te maken en dat zij het in hun macht hebben slechts een van de
twee lichamelijk te straffen. Harde slaag zou een veel mildere vorm van lijfstraf zijn dan wat dit
jonge meisje te verduren kreeg. Door ons protest moeten wij trachten te bereiken dat haar lijden
niet tevergeefs was.
Getuige 10: België
Ik wil een getuigenis afleggen over iets dat ik meegemaakt heb met een Belgiese dokter. Ik was
verkracht en ik was bang dat ik zwanger was. Omdat ik de dag daarna niet kon lopen vroeg ik mijn
moeder een dokter te bellen om me de morning-after pil voor te schrijven, want ik wist dat dit
binnen 36 uur moest gebeuren. Mijn moeder belde een dokter die ze goed kende, hij kwam en
onderzocht me en vertelde me dat mijn maagdevlies niet gescheurd was en dat er dus niets
gebeurd kon zijn. Ik wist zeker dat mijn maagdevlies allang weg was, want ik had de afgelopen
twee jaar regelmatig geslachtsvereer gehad, dus de dokter stelde eenvoudig een verkeerde
diagnose, of misschien wilde hij me niet van streek brengen. Toen schreef hij me iets voor, ik
dacht dat het morning af ter pil was, hoewel ik erg verbaasd was toen hij me zei dat ik het pas na
vier dagen in mocht nemen. Omdat ik me niet goed voelde en niet naar buiten kon deed ik wat hij
zei en wachtte die vier dagen. Maar er gebeurde niets. Ik vond het allemaal erg vreemd en ging bij
een paar vriendinnen te rade. Daar ontdekte ik dat hij me niet de morning af ter pil had
voorgeschreven, maar een of ander medicijntje om wat eerder ongesteld te worden voor het geval
ik niet zwanger was.
Niet alleen is abortus verboden in België, maar je kunt zelfs de morning after pil niet krijgen als je
verkracht bent en bang bent dat je zwanger bent.
Getuige 11: België
Ik kom ook uit België en ik ben gekomen om een getuigenis af te leggen over iets dat mij
persoonlijk is overkomen. Het is tien jaar geleden gebeurd. Ik studeerde en ik had weinig geld. Ik
ging zonder voorbehoedsmiddelen met mensen naar bed. Ik werd zwanger van een man met wie
ik twee jaar had samengewoond. Deze man weigerde me geld te geven. Andere vrienden
weigerden ook, ze zeiden dat ik voorzichtiger had moeten wezen. Niettemin vond ik een dokter die
niet al te veel geld vroeg voor een abortus. De eerste keer dat hij me opereerde gebeurde er niets.
Ik ging er een week later weer heen, als een dief in de nacht, nadat ik tegen mijn ouders had
gezegd: 'Ik ga uit, ik ga dansen'. Het was ongeveer tien of elf uur 's avonds. De dokter weigerde
me verdoving te geven. Hij voerde een curettage uit, die erg, erg pijnlijk was.
Ik heb mijn verhaal verteld als een persoonlijk pleidooi voor herziening van de wet in België. We
moeten proberen gratis abortus te krijgen op verzoek. We moeten ook streven naar betere
voorbehoedsmiddelen en naar een mentaliteitsverandering. Toen ik begon met mijn getuigenis
vond ik het erg moeilijk over mijn abortus te praten, zelfs na tien jaar. Het duurde ongeveer acht
jaar voor ik er overheen was. Ik denk dat een erg belangrijk deel van de pijn het feit is dat je alleen
bent met je problemen, dat je er met niemand over kunt praten omdat het onderwerp taboe is, en
omdat je bang bent voor de konsekwenties, in wettelijk en ander opzicht.
Getuige 12: Italië
(Deze getuigenis is uit een brief. Deze vrouwen hadden op het Tribunaal hun videotape willen
afspelen, maar er was ons gezegd dat daarvoor in het Palais geen faciliteiten waren).
 |
 |
 |
 |