Een avondje uit, uit Vrouwen tegen de verdrukking in, De Bonte Was, 1979
3
Mevr. Goudsmit, voorzitter van het bestuur van de stichting van Bloemenhove, komt
vertellen dat het allemaal goed gaat. De heer Andreae is net weggereden om overleg te
plegen met Den Haag (van Agt?) over wat hij moet doen.
Hij komt straks weer terug.
In onze behandelkamer wordt het steeds gezelliger. We zijn nu met een stuk of zestig
vrouwen. Iemand heeft ook al een spandoek meegebracht met 'wij vrouwen eisen' erop.
Met z' n drieën, met de videokamera erbij om het vast te leggen, Iopen we stiekem naar
de andere behandelkamers om de verzegeling te verbreken. Een van de
personeelsleden wijst de weg. 'Verzegelen' betekent dat er een grote pin in de deurpost
is geslagen, en een pin in de deur. Daartussen zit een stukje touw geknoopt met een
loodje er aan waarop staat 'politie Heemstede'. Met een nagelschaartje knippen we de
touwtjes door. Het is een simpele handeling, maar best wel plechtig. Dit is tenslotte echt
strafbaar.
Tegen half twee 's nachts wordt bekend dat Andreae een perskonferentie geeft. Alleen
voor journalisten. We dringen met de verzamelde menigte mee naar binnen. Andreae zit
met een paar heren achter een tafel. Ik wil op een stoel gaan zitten maar word er bijna
afgeslagen door een van de heren. Toch wel enige agressie dus. Ik pak snel een stukje
van de videoapparatuur van Hillie om er vooral journalistiek uit te zien. Marie José tovert
een vodje papier en een pen te voorschijn en begint te schrijven. De spanning is te
snijden.
Andreae begint traag en omslachtig te praten. Uiteindelijk deelt hij mee dat hij op dit
moment de gerechtelijke aktie niet zal voortzetten, 'wegens de gepleegde obstruktie.
Mede met het oog op de aanwezige patiënten.' (daar hadden ze wel eens eerder aan
mogen denken!).
Ik kan een vreugdekreet met moeite onderdrukken. Begin hoe langer hoe meer te
grijnzen, langzaam komt een giechel omhoog. Hillie staat ook te schudden van het
ingehouden lachen achter de videokamera.
Op de vraag of er nu wel of geen beslag ligt, nu de verzegeling is verbroken en één
kamer helemaal niet verzegeld is, zegt hij dat 'het beslag de jure en de facto opgeheven
is.' Er ligt dus geen beslag meer.
'Wat gaat u nu doen?' Daar zal hij zich over gaan beraden. 'Met wie?' Daar laat hij zich
niet over uit...
De perskonferentie is afgelopen.
We feliciteren elkaar. Luid schreeuwend rennen we de behandelkamer in om te vertellen
dat de aktie volledig geslaagd is.
Zelden hebben we zo snel, met zo weinig voorbereiding en met een handje vol vrouwen,
zo'n mooi resultaat behaald!
Natuurlijk kunnen we niet vermoeden dat deze aktie de komende twee weken nog
verschillende malen herhaald moest worden.
Trots rijden we naar huis, filosoferend over vrouwen-reddingsbrigades met blauw
zwaailicht op de auto:
wordt uw behandelkamer verzegèld?
gauw de reddingsbrigade gebeld;
onverslaanbaar en kordaat
staat zij dag en nacht paraat!
 |
 |
 |