MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
148
22
Het konflikt over de media-mannen
Eén van de meest kontroversiële beslissingen zowel binnen als buiten het Internationale Tribunaal
was onze weigering om media-mannen toe te laten.
Met uitzondering van de 45 minuten durende opening werden er geen mannen toegelaten in de
grote gehoorzaal waar getuigenissen werden afgelegd noch in de workshops. Nauwelijks iets
nieuws binnen vrouwenbevrijdingsbewegingen, waar nooit mannen worden toegelaten. Omdat de
meeste vrouwen van elkaar vervreemd zijn door hun relaties met mannen, moeten zij bij elkaar
komen zonder mannen om dit isolement te doorbreken. De aanwezigheid van 'mannen remt
onherroepelijk de ontwikkeling van ons wederzijds begrip van onze onderdrukking en onze strijd
om deze onderdrukking te overwinnen. Weinig mannen kunnen of willen vrouwen als gelijke
beschouwen, laat staan dat zij een ondergeschikte rol kunnen aksepteren. Bovendien is het bijna
altijd onproduktief en zelfs bezwaarlijk gebleken om met mannen samen te werken, zeker als het
om onze eigen bevrijding gaat.
Daarom is het beleid van het Tribunaal om mannen uit te sluiten nauwelijks verrassend. Hoewel
we het op de perskonferentie in maart hadden aangekondigd, vonden de meeste media-mannen
toch dat het niet op hen sloeg. Wij vonden echter dat er vrouwelijk mediapersoneel naar het
Tribunaal uitgezonden had moeten worden. Dat voor hen in de plaats toch veel mannen werden
gestuurd, toont weer aan hoe ongevoelig en seksisties hun kranten, radio- en televisieorganisaties
zijn. Wij waren bijeengekomen om zulke seksistiese ongevoeligheid als een misdaad tegen
vrouwen aan de kaak te stellen. Het was voor het Tribunaal kompromitterend geweest om mannen
aan te klagen en tegelijkertijd met hen samen te werken door hen toe te laten in onze plenaire
bijeenkomsten en workshops. Verder hadden twee van ons gezien hoe de media-mannen op de
konferentie in Mexico te werk gingen, die enthousiast ieder konflikt versloegen en alle blijken van
solidariteit tussen vrouwen negeerden.
Onze beslissing tegenover de mannen van de pers werd toegelicht op de openingszitting van het
Tribunaal, met de toevoeging dat er dagelijks een perskonferentie zou worden gehouden om 4 uur
's middags. Drie of vier zegsvrouwen zouden voor de pers samenvattingen geven van wat er op
die dag gebeurd was. Mannelijke journalisten zouden vrije toegang hebben tot de entreehal, de
gangen en de tuin. Vrouwelijke journalisten Werden natuurlijk op geen enkele manier gevonden.
Over deze beslissing ontstond veel rumoer. Sommige vrouwen zeiden dat er ook geen
perskonferenties voor mannen gegeven moesten worden, omdat de mannen toch niet goed over
vrouwenproblematiek zouden schrijven en de perskonferentie de mannen in staat zouden stellen
hun vrouwelijke kollega's te verdringen. Anderen vonden publiciteit voor het Tribunaal zo
belangrijk, dat daarvoor enige konsessies gedaan moesten worden.
Er waren vrouwelijke journalisten die solidair met hun mannelijke kollega's wilden zijn. Andere
vonden het feminisme belangrijker dan hun beroepseer. Na uren geruzie werd er gestemd. De
meerderheid van het Tribunaal was voor het weren van mannelijke journalisten. Omdat
vrouwelijke journalisten de hele dag aanwezig mochten zijn werd besloten de perskonferenties af
te gelasten. Fotografen mochten niet meer zonder toestemming van de desbetreffende vrouwen
foto's maken.
Sommigen waren bang dat de media het Tribunaal nu zouden boycotten, maar dat gebeurde niet.
Het Tribunaal had al zoveel belangstelling opgewekt dat de persmannen rondhingen in de gangen
om, voorzover dit mogelijk was, dingen op te vangen en vrouwen te interviewen die hen te woord
wilden staan. Zij verschenen ook in groten getale (50) op de perskonferentie die de dag na afloop
van het Tribunaal gegeven werd.
 |
 |
 |
 |