MISDADEN TEGEN DE VROUW
, Tribunaal Brussel 1976. Diana Russell & Nicole Van de Ven, 1977
Nederlandse vertaling, De Bonte Was, Amsterdam 1977
150
Eén manier om de struktuur van het Tribunaal te veranderen is, dat de koördinatiekommissie van
het podium afgaat en zo vrouwengroepen die aan bepaalde onderwerpen gewerkt hebben de
mogelijkheid geeft gedurende korte periodes op het toneel te komen. We vinden het onvoldoende
dat de koördinatiekommissie werkgroepen voorstelt, maar daarbij wel zelf op de centrale plaats
van deze konferentie blijft zitten. Het is duidelijk, dat er veel ergernis en afkeuring is bij de vrouwen
die naar de spreeksters luisteren. Van vrouwen is al veel te lang verwacht, dat ze passief luisteren
en hun kwaadheid of afwijkende mening voor zich houden. Een konfrontatie van meningen mag
op een konferentie als deze niet verhinderd worden. Ondanks onze gemeenschappelijke
onderdrukking zijn er verschillen tussen vrouwen en het is konstruktief en belangrijk daarover te
praten ten einde elkaar beter te begrijpen. Als we naar de misdaden kijken in termen van
nationalisme, simplificeren we de echte verschillen pinnen de landen en verdoezelen we de zaken
die over de hele wereld hetzelfde zijn. De inheemse vrouw die Australië vertegenwoordigt heeft
het gevoel dat ze meer gemeen heeft met haar zwarte zusters dan met blanke Australiese
vrouwen.' Aldus de Australiese.
Een Zwitserse vrouw reageerde: 'Ik wil graag de kameraad die juist aan het woord was
antwoorden. Ze zei dat de koördinatiekommissie veel werk heeft verzet. Ik zou wat ze zei graag
willen aanvullen. Wij hebben ook veel werk gedaan. We hebben verslagen gestuurd. We kwamen.
En het doel van deze bijeenkomst is in ieder geval niet elkaar komplimentjes te geven. Wat we
willen is komen tot een analyse van de strijdmethoden die in elk land gebruikt worden en een
feministiese strategie ontwikkelen. Niemand ontkent het werk dat de koördinatiekommissie verzet
heeft, maar we moeten door dit werk niet tegengehouden worden om verder te gaan. Wij willen
daarom de werkvorm op het Tribunaal veranderen. Ik zou voor willen stellen dat aan de
getuigenissen en verslagen nu een einde komt. Vrouwen die hun mening willen geven over de
voorstellen die gedaan zijn, moeten dat nu kunnen doen'.
Geen van de gedane voorstellen werd echter in stemming gebracht, omdat de eensgezindheid die
tegenover de koördinatiekommissie bestond, zich niet uitstrekte tot konkrete alternatieven.
De diskussie duurde wel voort totdat de vrijdag voorbij was. De dubbele onderdrukking van
vrouwen uit de Derde Wereld stond voor vrijdagmiddag op het programma, maar er bleef geen tijd
over om naar hun getuigenissen te luisteren.
Na vrijdag zat de koördinatiekommissie - behalve af en toe tussendoor – niet meer op het podium.
Aangezien we het echter nog steeds belangrijk vonden dat vrouwen die door hun landen waren
uitgekozen een kans kregen te getuigen, bleven we een dagelijks programma maken ook al hield
bijna niemand zich er meer aan.
Zaterdagmorgen organiseerden de vrouwen uit de Derde Wereld, die de vorige dag in een werk-
groep voor vrouwen uit de Derde Wereld en uit Minderheidsgroepen bij elkaar gekomen waren,
hun eigen forum. Het werd voortreffelijk geleid door Day Jermany uit de Verenigde Staten.
De getuigenissen waren zo fascinerend en het gezichtspunt van de Derde Wereld-vrouwen sloeg
zo aan bij het voornamelijk blanke publiek dat het niemand veel kon schelen, dat ze volkomen
over de hun toegemeten tijd heengingen.
Tegen het eind van de voordracht van de Derde Wereld-vrouwen probeerde de Zwitserse vrouw
die de vorige dag zo duidelijk gesproken had, weer te pleiten voor het vervangen van de
getuigenissen door voorstellen over analyse en strategieën. Deze keer werd er weinig voor of
tegen haar voorstellen gereageerd. Nu de koördinatiekommissie uit de weg was, scheen het
hevige verlangen het hele programma te veranderen te zijn verdwenen. Maar dit betekende niet,
dat er een eind was gekomen aan verdeeldheid en konflikt. De zaterdagavond was er vol van: de
lesbiese demonstratie, het bomalarm, het 'incident' met Annie en tenslotte de grote konsternatie
over het vertonen van een pornografiese film als onderdeel van de getuigenis tegen pornografie.
Een paar vrouwen besloten het Tribunaal te verlaten omdat zij het niet konden verdragen vrouwen
zo tegenover elkaar te zien staan.
De bommelding had ons gedwongen de zaal te ontruimen middenin een getuigenis over
verkrachting. Toen er geen bom werd gevonden kwamen we na een half uur weer terug in de zaal.
Ongeveer 150 vrouwen met bordjes op hun rug en borst gespeld waarop stond 'Ik ben lesbies' 'I
am a Lesbian', 'j'aime les femmes' 'Ich bin Lesbisch', zwermden naar het podium, sommige met
bedekt gezicht om anoniem te blijven, zongen een lesbieslied en legden hun aktie uit.
 |
 |
 |
 |