VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
92
Bericht van het huis 'Lievevrouwenbedstroo'²
We wonen hier alweer anderhalf jaar. Sinds ons begin zijn er enkelen weggegaan, meer zijn er
gekomen. Eén van ons is hier doodgegaan. De jongste van de bewoonsters is 55, de oudste is net
80 jaar geworden. Het is hier meestal wel wat rommeliger dan we gewend waren en we hebben
ook echt wel eens toestanden. Maar we blijven het fijn vinden dat we dit hebben gedaan,
anderhalf jaar geleden. We leven, hoe dan ook, zelfstandig en toch niet alleen. Er is altijd wel wat
te beleven, waarbij erg fijne dingen; niet het minste is om nieuwe fijne vriendinnen gevonden te
hebben. En we lachen heel wat meer dan we vroeger deden! Ieder van ons heeft een situatie
achter zich gelaten, waarin zij verdrukt werd of waarin zij verdrukking in de vorm van betutteling
zag aankomen. En ieder voor zich heeft gekozen voor een woongemeenschap met andere
vrouwen, die ook oud of 'oudere' zijn. Er is wel eens iemand wanhopig over rommel of een ruzie,
dan zeggen we tenslotte: zou je terug willen en dan is het vrijwel altijd 'nee... dat niet'.
Voor mij begon het zo. Mijn dochter die vaak in het Vrouwenhuis in H. komt, zei 'moeder er hangt
een briefje in de gang voor een praatgroep voor oudere en oude vrouwen, daar moet je aan
meedoen. Zal ik je naam er maar bij zetten?' Veel later werd ik opgebeld door Lida (die ik toen nog
niet kende) die zei dat zij het briefje had opgehangen, maar dat er maar twee vrouwen op
ingeschreven hadden. Dat was te weinig voor een praatgroep maar we hebben toch maar een
afspraak gemaakt met ons drieën. Sindsdien zagen we elkaar vaak en Lida en Sannie die
buitenshuis hadden gewerkt en die nogal wat mensen kennen, praatten met hun vriendinnen en
kollega's over de dingen die we samen ontdekten over ons eigen leven. Ik praatte er met mijn zus
over, ik was huisvrouw in die tijd en dan heb je meestal niet zoveel kans om met anderen intiem te
praten. Zo nu en dan bedachten we een 'thema-avond', die altijd ging over wat voor toekomst een
oudere vrouw had. Zo hadden we een avond over 'doodgaan, alleen of met anderen erbij en wie
dan wel' en 'heb je wat aan een hobby?' En ook 'wil je meedoen aan de vrouwenbeweging en
denk je dat je het nog kan?' Voor zo'n avond nodigden we alle vrouwen uit die ons bekend waren,
en die belangstelling hadden getoond, al was het maar een aasje. Op één zo'n avond was het
thema: 'hebben we eigenlijk wel een toekomst? wat kunnen we met de jaren die we nog leven?' Er
kwamen meer dan twintig vrouwen en het was de rumoerigste en meest onoverzichtelijke avond
die we tot dan gehad hadden. Telkens als iemand voor zichzelf wat aan het bedenken was,
verstikte haar verhaal in 'als maar' of 'als maar niet'. Na een tijdje werden we er helemaal naar
van, we konden geen 'maar' meer horen, we begonnen door elkaar heen te schreeuwen. In de
stilte die daarop volgde werd opeens het idee geboren: botje bij botje leggen en samen gaan
wonen in een groot huis. Ons leven tezamen en in overleg inrichten zoals we zelf wilden. We
hadden toen ook opeens een werkgroep van meer dan tien vrouwen, die allemaal in ons
toekomstig huis wilden wonen.
Eerst zag ons plan er heel eenvoudig uit: nu betaalden we toch ook huur, van Bijstand, AAW of
salaris of pensioen; we waren in ziekenfonds of verzekerd, mediese verzorging enzovoort, alles
kon eender blijven aan kosten. Toen 'n hele tussengeschiedenis: praten met gemeentebesturen in
de omtrek, praten met Woningbouwverenigingen en Stichtingen, die hebben nog wel eens een
hofje en dat wilden wij ook wel.
Niks lukte en dat blijft toch wel vreemd want we zouden toch woningen achterlaten? sommigen
leverden heel wat meer ruimte in dan waar ze om vroegen: een kamer voor zichzelf en twee
keukens voor naar verwachting twintig vrouwen. Van alle afwijzingen waren de banken het
duidelijkst: er werd niet geleend aan vrouwen, er werd niet geleend aan mensen boven de zestig
jaar. (Dat was toen toen enkelen van ons hun spaargeld in het kopen van een huis wilden steken).
Zodoende werd 't: iedereen gaat zoeken naar een geschikt leeg huis en tezamen gaan we kraken.
Voor mij was het een zenuwentijd. Ik was getrouwd en dat al veertig jaar. De laatste tien jaar was
het huwelijk bijna onleefbaar. Hij had al nooit gewoon en echt met mij willen praten en ik was als
2
'Bericht van het huis Lievevrouwenbedstroo', geschreven door Corrie van Dijk, gecombineerd met het
verhaal 'Tante Julia' (voorin deze bundel) inspireerde Annemarie Borsboom tot haar eindexamenfilm voor de
filmacademie: 'Een leven aan de jaren', 1984. Zie haar site www.camera_editing.nl
 |
 |
 |
 |