4
klasse. En tegelijkertijd spreken we elkaar aan op onze verantwoordelijkheid, en dan niet op
een stukje daarvan, maar op niets meer of minder dan onze historische verantwoordelijkheid.
De historische verantwoordelijkheid is namelijk het enige dat we te bieden hebben aan
vrouwen die zich in ‘het hier en nu’ uit hun onderdrukking willen bevrijden. De ‘vrouwelijkheid’
afschaffen betekent immers niet anders dan ‘de schouders onder het wiel van de
geschiedenis zetten’ (nogmaals Simone de Beauvoir), als remedie tegen passiviteit en
objekt-status.
Dat klinkt abstrakt, maar het komt neer op konkreet werk. Niet alleen het schoonmaken van
de trappen van het vrouwenhuis, maar ook het duidelijk maken van radikaal-feministische en
revolutionair-socialistische visies aan vrouwen die buiten het kleine elitaire kringetje staan,
dat genoeg opleiding heeft gehad om de boeken daarover te kunnen lezen. Het praten over
strategieën en koalities doen we dan gewoon onder het werk.²
2
Zie verder: Het Aktiverend Marionetwerk, door het Anti-E.K.-komitee, 1979, en Feminist I en II, De Bonte Was, 1977
 |
 |
 |