De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
94
Alternatieven
Het liefst zouden wij nog een boek willen maken met allerlei ervaringsstukken van vrouwen
die het prettig hebben in hun werkend bestaan. Die stukken zijn er nauwelijks omdat zo
weinig vrouwen het prettig hebben. Maar zo nu en dan horen we iets hoopvols.
Bijvoorbeeld van de vrouwen die van elkaar ontdekten dat de één wassen wel leuk vindt,
maar strijken het toppunt van ellende, en de ander net andersom, zodat ze nu het werk
onderling verdelen.
Of van de vrouwen die met elkaar een kinder-breng-en-ophaal-dienst georganiseerd hebben.
Sommigen zijn verder gegaan. Zij zijn bij elkaar gaan wonen en draaien 24-uursdiensten om
de kinderen te verzorgen en om het huishoudelijke werk te doen. Al deze dingen gebeuren
omdat de vrouwen waar het hier om gaat wel beseffen dat het verzorgende en huishoudelijke
werk onmisbaar is, maar ook dat je als vrouw zelf wel eens in de verdrukking raakt. En zo nu
en dan een dag voor jezelf, om dingen te doen waar jij nou eens zin in hebt is dan een
welkome afwisseling.
Er wordt van verschillende kanten nogal wat druk uitgeoefend op getrouwde vrouwen om
naast hun huishouden een (parttime) baan buitenshuis te nemen. Wij zijn het daar niet zo mee
eens. Wel als je kinderen grotendeels voor zichzelf zorgen en als je man meedraait in de
huishouding; maar dan nog is het werk dat je kunt krijgen zo vervelend en eentonig dat je
maar beter onbetaald iets bevredigends kunt gaan doen.
Dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd voor vrouwen die wel een baan moeten nemen omdat ze
anders financieel niet rond kunnen komen. Zij zullen binnenshuis een harde strijd moeten
voeren om aan te tonen dat het toch wel vreemd is dat zij én het huishouden doen én
daarnaast een baan buitenshuis hebben. Zo'n strijd is niet prettig omdat je niet alleen vecht
tegen het onbegrip van je man en kinderen maar ook tegen je eigen schuldgevoel ('je bent
toch een vrouw, dan moet jij dat toch
doen'). Maar het lukt soms wel, weten wij van verschillende vrouwen. Alleen kost het wel een
paar jaar.
En dan het buitenshuis werken. We hebben in het voorafgaande al laten zien dat het in onze
maatschappij voor vrouwen bijna onmogelijk is om een bevredigende baan te krijgen. Of je
hebt niet genoeg opleiding - wat niet jouw schuld is, maar de schuld van de opvatting dat
meisjes niet hoeven te leren. Of je hebt wel genoeg opleiding, maar dan wordt er nu eens de
voorkeur gegeven aan een man 'omdat de kontinuiteit dan beter gewaarborgd is' en dan weer
omdat 'het toch een typies
mannelijk beroep is'. En mocht je een baan dan toch nog krijgen dan moet je je eindeloos
uitsloven om jezelf waar te maken. Vaak kan dat alleen maar door op een mannenmanier je
gezag te handhaven, wat voor jezelf en je seksegenoten niet prettig is.
Maar naast alle vervelende ervaringen horen we toch wel eens iets tevredens. Bijvoorbeeld
van de vrouwen die bij een hulpverleningsorganisatie werkten en merkten dat ze met elkaar
beter en prettiger konden werken dan met het gros van de aanwezige mannen. Zij richtten een
vrouwensektie op, waarmee ze hulpverlenend werk voor uitsluitend vrouwen doen. Of van de
vrouwen die met elkaar (drie artsen en twee assistentes) een dokterspraktijk hebben. Of van
de vrouwen die ontdekten dat je elkaar het leven onmogelijk maakt als je op de fabriek waar
je werkt alleen maar op de snelheid van de lopende band let en op de grootte van de produktie
 |
 |
 |
 |