van Baalen, Ekelschot, Harmsen, van Leeuwen, ZUSTERSCHAP EN DAARNA, geschiedenis van het radikaal
feminisme adhv tien jaar Amsterdamse Vrouwenkrant. Amsterdam 1982, de Bonte Was
Hoofdstuk 2 BELEID BEVRIJDT
32
verantwoordelijkheden onttrokken, en altijd moest je maar begrip hebben voor
ongesteldheden of relatieproblemen - toe maar, huil nog maar even uit, hou de
vergadering nog maar een uurtje op - en dan mocht je er niks van zeggen,
want dan verstoorde je de rozigheid, met gevolg schuldgevoelens, schande;
want alle vrouwen namen het altijd op voor de zielige partij."
De zielige partij maar eens opgebeld. Lucy Schothorst: "Wat ik me ervan her-
inner begon de hele kwestie eigenlijk al met het verkrachtingsnummer. We had-
den toen net die afspraak van twee vrouwen die de eindredaktie hadden en dat
waren toen Jet en ik. Eerst hadden we er samen ontzettend veel over gepraat,
heel moeizaam en emotioneel allemaal en daarna kregen we die enorme diskus-
sies in de redaktie. Daar speelde in het begin ook het hetero-probleem een rol in.
Kijk, ons was het overkomen, maar er waren vrouwen die er geen krant over wil-
den omdat verkrachting een hetero-probleem zou zijn. Nou ja, alsof het lesbiese
vrouwen niet net zo goed kan overkomen. Als je het dan een hetero-probleem
noemt zit je in dezelfde hoek als de mannen want die zeggen ook 'ze lokken het
zelf uit'. Dat waren dus heel emotionele diskussies, al hebben we toen wel dat
nummer gemaakt, en er ook heel hard aan gewerkt. Ik heb nu wel mijn twijfels bij
die manier van werken die we toen met de krant hadden, het was een grote be-
lasting omdat je zoveel uit je eigen ervaring praatte, waardoor je niet echt toe-
kwam aan een totaalvisie, het was alsmaar praten. Het werd me toen in novem-
ber allemaal een beetje teveel, ik had ook nog een baantje 's avonds en net een
abortus achter de rug, dus was in niet zo goeie konditie, dus ik ben toen een
paar keer niet op de vergadering geweest. Daardoor is de bom eigenlijk gebar-
sten. Ik kreeg een brief in de bus met een ultimatum dat ik de volgende keer
moest verschijnen en anders moest ik eruit. Ik ben toen niet gegaan en heb ook
nooit meer iets gehoord. Dat is wel raar, want ik heb toch een tijdlang heel veel
voor de krant gedaan. Achteraf bezien speelden er natuurlijk ook andere dingen
mee. Ik had vaak meningsverschillen, met Mieke vooral, die is net zo bazig als ik,
dus dat botste dan. Ook over dat menstruatienummer had ik andere ideeën - ik
vond dat er dan ook in de praktijk meer aandacht voor dat soort dingen moest
zijn, maar ik mocht nooit ergens last van hebben. Ach het was heel emotioneel, ik
zou nu nooit meer zo reageren, want op zich is het natuurlijk prima om eisen aan
elkaar te stellen, je moet op elkaar kunnen rekenen."
Vrouwenkrantperikelen. Het is ook niet eenvoudig om met een groep van tien
(Connie Franssen kwam er die winter bij), alsmaar heel eensgezind een krant te
maken waar iedereen zich in kan vinden. Toch is deze redaktie daar, dankzij de
pluriforme opzet, met een aantal temanummers heel goed in geslaagd. De bood-
schap - vrouwen worden onderdrukt, maar je kunt elkaar steunen en er iets aan
doen - wordt in kranten als 'echtscheiding' (febr. '77) of 'menopauze' (april '77)
zeer duidelijk gemaakt. En de formule - ervaringsverhalen in kombinatie met
'teorie' en praktiese informatie - is er dan een die werkt. Het maakt de kranten
zinnig, informatief, soms ook ontroerend en vaak opluchtend. Zoals in het echt-
scheidingsnummer 'gewoon' het verhaal over een vrouw die, terwijl haar man de
hoogmis bijwoont, met haar koffertje in de hand het tuinhek uitloopt ( Je weet dan
niet waarnaartoe, maar ze dóet het tenminste) en ook de andere verhalen, van
(onterechte) schuldgevoelens van vrouwen, en van de nieuwe levens die ze op-
gebouwd hebben; dat is dan allemaal heel helder en ondersteunend, zeker als
dan ook nog een groep als Vrouwen Bellen Vrouwen, met hun projekt 'meiden
die scheiden' aan het woord komt.
Een krant als 'Vorming' (jan. '77) waarin geschreven wordt over achterstand van
meisjes in het onderwijs eist natuurlijk een andere aanpak. Het terrein dat je met
zo'n onderwerp beslaat wordt groter, je hebt dan bijvoorbeeld ook te maken met
overheden en beleidskwesties, en daar kun je op verschillende manieren over
 |
 |
 |
 |