geschiedenis, verslagen, actieteksten Vrouwen Tegen Uitzetting, 1996-2002
14
als je tegen je zin moet vrijen,
als je wordt opgesloten,
als je systematisch vernederd wordt,
als je gedwongen wordt om met iemand te trouwen,
als je permanent gecontroleerd en bedreigd wordt door huisgenoten of andere bekenden,
als je onderworpen bent aan de idiootste geboden en verboden.
Huiselijk geweld is een internationale, alledaagse werkelijkheid voor talloze vrouwen. Huiselijk geweld in Nederland
overkomt niet alleen Nederlandse vrouwen en meisjes. Er zijn ook heel wat vrouwelijke migranten en vluchtelingen
die lijden onder huiselijk geweld.
De Nederlandse overheid zegt dat ze in dit jaar de bestrijding van huiselijk geweld bovenaan hun agenda hebben
staan (zie www.huiselijkgeweld.nl). Er wordt gewerkt aan meer wettelijke mogelijkheden om de mishandelaar uit
huis te kunnen halen en houden. Er wordt gewerkt aan scholing van hulpverleners en aan de ontwikkeling van
zogenaamde dadertherapie. Er wordt gewerkt aan een netwerk van hulpverlenende instanties.
Maar waar de Nederlandse overheid niets aan doet, is aan het schrijnende tekort aan veilige opvang voor de
slachtoffers van huiselijk geweld:
- Blijf-van-m'n-Lijfhuizen en andere vrouwenopvanghuizen hebben veel te weinig opvangplaatsen. Jaarlijks kunnen
5000 vrouwen (en 5000 kinderen) er een veilig heenkomen vinden, maar voor 11.000 vrouwen (en 11.000 kinderen)
is er geen plaats. (Cijfers ontleend aan het Jaarverslag 1999 van de Federatie Opvang .)
- Veel Blijf-van-m'n-Lijfhuizen en andere opvanghuizen discrimineren bij wie ze wel of niet toelaten. Er zijn huizen
die alles doen wat ze kunnen om iedere mishandelde vrouw onderdak te bieden, maar er zijn er ook heel wat die
opvang weigeren aan vrouwen die een afhankelijke verblijfsvergunning hebben en aan vrouwen die nog geen
verblijfsvergunning hebben. Het is de Nederlandse overheid die, met de invoering van de Koppelingswet, dit beleid
niet alleen bevorderd heeft maar ook sanctioneert.
Juist mishandelde vrouwen die in de asielprocedure zitten, vrouwen die (nog) geen zelfstandige verblijfsvergunning
hebben kunnen zo geen kant op. Zij hebben immers hier vaak geen familie, vriendinnen en kennissen op wie zij
een beroep kunnen doen en moeten dus noodgedwongen vaak bij hun mishandelaar blijven.
Door de ondertekening van het VN-Vrouwenverdrag heeft Nederland zich verplicht veilige opvang te garanderen voor
alle vrouwen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld.
Nederland komt die verplichting niet na en draagt zo aktief bij aan het voortduren van huiselijk geweld, door
duizenden vrouwen (en kinderen) de mogelijkheid te onthouden om de gewelddadige thuissituatie te ontvluchten.
Wat de Nederlandse overheid ook niet doet is erkennen dat huiselijk geweld vervolging is en dus valt onder de
definitie van het Vluchtelingenverdrag van 1951. Vrouwen die naar Nederland zijn gevlucht omdat zij in hun eigen
land geen bescherming konden vinden tegen huiselijk geweld krijgen, als ze veel geluk hebben, een verblijfsstatus
op humanitaire gronden, maar erkend als vluchteling worden zij nooit.
Zo draagt Nederland bij aan de opvatting dat huiselijk geweld geen politieke kwestie is maar een persoonlijk
probleem van de betrokken vrouwen.
'Ik ben ergens tegenaan gelopen', zeggen vrouwen over de hele wereld, als hun partner hun een
blauw oog geslagen heeft. Die schaamte moet doorbroken worden. Laat huiselijk geweld maar
zichtbaar worden en maak duidelijk dat het afgelopen moet zijn.
organisatie: Vrouwen Tegen Uitzetting, Amsterdam
 |
 |
 |