VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
106
de koördinatie; bovendien hadden de bouwvakkers gestaakt om meer aandacht te eisen voor hun
persoonlijke problemen, die door het hoge bouwtempo in de verdrukking dreigden te komen.
Je kon dus hopen dat de overvalwagens de krijsende vrouwen maar weer los zouden laten als de
politieburo's vol waren, maar je weet het nooit met al die kerels met snelvuurwapens in hun
handen - al zaten ze dan in een mannenpraatgroep. Kortom we begonnen echt bang te worden.
Het gekrijs en gegil werd steeds sterker. In de huizen stonden nu overal mensen voor de ramen,
mannen maar ook vrouwen. En plotseling klonk er ergens een kreet: 'Vrouwen, doe open!'
Het werd overgenomen, het werd een spreekkoor. Het werkte. Vlak voor ons werd de eerste deur
geopend. We renden naar binnen, overal op de portalen gingen deuren open... De politie had na
een tijdje onze deur bereikt, maar toen was het huis al vol - en intussen waren alle deuren
opengegaan. Er stond geen vrouw meer voor de ramen, ze waren allemaal bezig om vrouwen
binnen te halen en koffie te zetten. Er waren eenvoudig niet genoeg agenten om iedereen uit de
huizen te halen. Mannen die protesteerden werden zo lang in de douchecellen van het pand
opgesloten. Binnen een half uur was de bijeenkomst in volle gang.
Het was natuurlijk een beetje lastig dat nu alle besluiten per huiskamer genomen moesten worden,
maar de vragen waren iedereen bekend; en onze komputervrouwen zouden de antwoorden wel
verwerken. Wat dat antwoord zou worden was nu trouwens niet zo belangrijk meer. De
belangrijkste barrière was genomen: de banden tussen vrouwen waren hersteld.
Het uiteindelijke resultaat is bekend. We hebben wel wat concessies moeten doen om de mannen
tevreden te stellen, maar uiteindelijk hebben we ze de planeten er ook maar bijgegeven. De maan
is tenslotte nogal onvruchtbaar. En als we ze op Venus zetten leren ze misschien nog wel eens
landbouwen.
 |
 |
 |
 |