VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
90
Vrouw in hitdromenland
Onderuitgezakt hing ik moe voor de televisie ('Ich glotz TV'). In de keuken hoorde ik gerammel met
pannen. Mm, zin in eten. Op het scherm gingen wilde beelden aan mijn oog voorbij met meer en
minder strelende geluiden voor mijn oor: Toppop. Langzaam kreeg ik een wat onwezenlijk
gevoel... die walgelijke jongens met hun namaakkrulletjes en hun zelfs voor 1979 geen-gezicht-bril
vervaagde...
Goedenavond, dames en dames, vanavond... bla, bIa, wat was dat? Dames en dames, ik veerde
op...
Goedenavond, dames en dames, vanavond niet de gebruikelijke toppop en als het aan ons ligt (en
dat doet het) komt die ook nooit meer terug.
We hebben vanmorgen met driehonderd vrouwen de studio bezet en hebben lang en lang gepraat
met alle dames-artiesten, die helemaal achter onze aktie staan. Wij, en wij zijn nu al met veel
meer dan driehonderd, zijn het zat om met poezelige stemmetjes en kronkelige gebaartjes in
moeilijke kleren en schoenen met zelfmoordhakken liedjes te zingen die door mannen zijn
geschreven, die door mannen worden mooi gevonden en omdat er zo weinig anders is, ook door
veel vrouwen mooi worden gevonden. We zijn het zat om over mannen te zingen. We kennen het
nu wel. We doen het niet meer. Vanaf nu zingen vrouwen over vrouwen. Tijdens de bezetting
hebben we koortsachtig gewerkt en daarom: deze toppop is voor jou, vrouw...
In pijlsnel tempo gingen de meest strijdbare, aardige, geestige, verdrietige liedjes door de kamer.
Blondie was prachtig zonder make-up en met Denise. De Pointer Sisters zongen hun laatste hit: If
I say no, I mean no, you know I'm no lier, no fire...
Verrukt begon ik mee te dansen, maar iemand stond aan me te trekken. Wordt nou wakker!
Verdwaasd keek ik naar het scherm. Het was het oude liedje:
kommer en kwal.
Maar wie belet ons eigenlijk om de studio te gaan bezetten?
Niemand toch...?
 |
 |
 |
 |