VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
94
gingen, later een onbetaalbare huur en nu we er met gemiddeld dertig vrouwen wonen storten we
geregeld een huurbedrag dat we tezamen opbrengen en dat geaksepteerd wordt.
Dit is mijn verhaal van hoe wij, een aantal oude vrouwen een overwinning behaalden tegen de
verdrukking in.
Wat was onze verdrukking? Velerlei en heel verscheiden. Ik ben niet de enige die is weggelopen
uit een onderdrukkend huwelijk: er zijn er drie die vroeger samen in Blijf van mijn Lijf gezeten
hebben. Twee van ons komen uit een bejaardenhuis. Heleen zat er 'te jong' in nadat haar oudere
hulpbehoevende man gestorven was, Okkie was er terechtgekomen toen haar woninkje gesloopt
werd. Zij konden beiden niet tegen betutteling en ook niet tegen het buitengesloten zijn van de
wereld van initiatief en aktiviteit. Verscheidene vrouwen woonden alleen en waren eenzaam of
zagen het isolement naderen als zij over enkele jaren zich wellicht niet volledig zelfstandig zouden
kunnen redden. Een vrouw was bij haar kinderen gaan wonen en dat was van beide kanten
tegengevallen. En o ja, Mieke, die is weggelopen bij twee volwassen kinderen, een zoon en een
dochter, die nog altijd verwachtten dat zij voor hen kookte en vuile kleren opraapte en in de
wasmasjien stopte.
Allemaal waren we van plan om elkaar te helpen en bij te staan en overtuigd dat we met beperkte
hulp van buiten, zoals ieder 'normaal gezin' ook nodig heeft, onszelf konden redden. Van onze
bewoonsters werken er nog twee buitenshuis. Iedere ochtend gaan ze met 't autootje van Lida
naar de stad.
De meesten van ons willen nu aktief zijn bij de strijdende vrouwenwereld. Dat wordt heel moeilijk
als je energie en bewegingsvaardigheden beperkt gaan worden door het ouder worden. Met
elkaar ziet 't er heel anders uit, dat kan ik iedereen verzekeren. De krantenleesters onder ons
knippen de stukjes uit die ons en andere vrouwen aangaan en dan besluiten we waar wij wat aan
kunnen doen en ook waar wij aan mee kunnen doen. Clara wordt telkens onder kreten van ons
aan het werk gezet voor ingezonden stukjes in de kranten en ook anderen beginnen daar nu mee.
Ik was bij de fakkeloptocht op 8 maart, de internationale vrouwendag. Je hebt ons ook kunnen
zien op 10 maart, toen zijn er vijf andere vrouwen meegelopen met 'Vrouwen eisen werk'. Grijze
haren en wallen onder de ogen ja, maar opgetogen dat we mee konden doen. En dat bedoel ik nu
met tezamen: twee dagen vrijwel achter elkaar naar een demonstratie, dat brengt eigenlijk
niemand van ons op. Dus dat verdelen we. De thuisblijfsters wachten degenen op die gegaan zijn,
met thee of eten en luisteren naar de verhalen. We gaan of met een auto of met fiets en trein, als
het overdag is. Naar de demonstratie van 'Wij vrouwen eisen' gaan we in overleg met vrouwen uit
de buurt, met een busje, dan kunnen veel van ons mee. We lezen natuurlijk alle Vrouwenkranten
uit onze plaatsen van herkomst.
En dan moet ik niet vergeten hoe wij geholpen zijn door de 'Steungroep voor vrouwen in techniese
beroepen' die met een aantal andere techniesvaardige vrouwen aan ruiten inzetten, leidingen
repareren, een plafond versterken en schilderen een paar dagen kwijtwaren. Iets waar Sannie en
Ank en Egberta 'n klein jaar voor nodig gehad zouden hebben. We zijn door nog veel meer
vrouwen geholpen en gesteund, we voelen ons heel warm hierover. Maar we willen allereerst alles
zelf doen wat we zelf kunnen.
En: we hebben zo nu en dan ook jongere vrouwen ontvangen, verzorgd en gesteund, die bij ons
haar toevlucht zochten. Dat vinden we ook leuk. Niet iedereen wil bij ons: met al die oude vrouwen
om je heen zit je natuurlijk wel in een eigen toekomst te kijken, die nu nog niet hoeft. Onze
overleg- en plannenbijeenkomsten met werkgroepen 'van buiten' bij ons in huis zijn heel populair.
We bakken lekkere koekjes en hebben vaak goede ideeën.
We houden een logboek, zoals in de Vrouwenhuizen en binnenkort gaan we stukjes schrijven in
Vrouwenkranten over spannende zaken in ons huis.
We beleven heel veel en daar zijn allicht ook heel moeilijke dingen bij. Er moeten heel wat
problemen opgelost, vrouwen getroost, konflikten bestreden worden! Maar we beleven eigen
dingen, we léven echt in onze laatste jaren.
 |
 |
 |
 |