VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
88
Waar wachten we nog op
Het was een zalige zonnige zomerdag en ze zaten allemaal bij elkaar, de femsoc-vrouwen, de
rooie vrouwen, de dolle mina's, de mvm-vrouwen, de huis- en plattelandsvrouwen en alle andere
wel of niet wijzer geworden maries.
De vrouwen waren eendrachtig tot een besluit gekomen: ze wilden de mannen eens dwars zitten
en de onmisbaarheid van de vrouw tonen. De vrouwen zouden een week lang niet naar hun
echtgenoten en vrienden omkijken, babbels waren toegestaan, maar komplimenten en
liefkozingen taboe, een grootse staking in bos, bank en bed.
De nonnen, de prostituées en alles wat daar tussen zweefde, deden mee, behalve de vrouwen uit
de provincie X. Zij distantieerden zich volkomen en gingen terug naar hun provincie, man,
kindertjes en pannen.
De vrouwen die bleven begonnen met hun vrouwenweek, mannen dwarszitten, een week lang...
De vrouwen gingen naar hun huis en werk, hadden een dagindeling als alle andere dagen, maar
seks tussen man en vrouw was taboe en er was geen enkele man die te horen kreeg dat hij zijn
beau jour had, of zo aardig was. En de vrouwen overlaadden elkaar met welgemeende
komplimenten als ze elkaar bezochten of tegenkwamen. De huizen, scholen, straten,
ziekenhuizen, kantoren en fabrieken waren vol stralende vrouwen. En ze vonden elkaar werkelijk
aardig, ze waren verrukt van elkaar.
Ze waren zo verrukt van elkaar, dat ze ook behoefte kregen aan lichamelijk kontakt met elkaar.
De mannenbladen schreven, dat de vrouwen deze keer veel te ver gingen en ze publiceerden
kartoons van feministen. De vrouwenbladen schreven over de geslaagde aktie, het grote geluk. Dit
wilden we in de zestiger jaren ook, nee, dit wilden we door de eeuwen heen. Alle stromingen
waren uit geweest op vrede en medemenselijkheid en het streven was tevergeefs geweest. Maar
de vrouwen hadden het voor elkaar in een week.
De laatste dag van de week brak aan. De mannen lachten en maakten vulgaire grappen. De
vrouwen waren vreselijk bedroefd.
'Volgend j aar organiseren we weer een vrouwenweek,' zei er een met weinig enthousiasme.
'Maar ik wil dit niet opgeven, ik was nooit zo gelukkig,' snikte een ander.
Een derde vond dat ze een geweldig idee had. 'We kombineren het, we blijven van elkaar houden
en dat laten we ook merken. En met onze mannen en vrienden, ach, we gaan maar op dezelfde
manier verder,' maar ze eindigde met minder enthousiasme dan ze was begonnen. Ze eindigde
eigenlijk heel verdrietig.
Er ontspon zich een heftige diskussie en na een tijd van gepraat, gehuil en gelach had men een
heldhaftig besluit genomen: niet alleen een vrouwenweek, maar een vrouwenkultuur. Weg met het
seksuele kontakt tussen man en vrouw. En al de vrouwen waren het eens. En al de kleine jochies
en meisjes zouden als volkomen gelijkwaardige mensen opgevoed worden, volkomen
gelijkwaardig.
De vrouwen die al voor de vrouwen week lesbies waren, sjouwden vaten bier en wijn aan. De
vrouwen die een man of vriend hadden, snelden naar huis, man of vriend en vertelden het besluit.
Als je door de straten liep, kon je het gevloek horen. Dat waren de mannen met weinig innerlijke
beschaving. De meeste mannen vonden het nieuwe idee een mallotige bevlieging van de vrouwen
en zij dachten dat het wel vlug over zou gaan.
Dat viel tegen en na verloop van tijd kampten de meeste mannen met seksuele frustraties. Alleen
in de provincie X was niets veranderd. Het duurde dan ook niet lang meer of alle mannen
vertrokken naar X. De meeste vrouwen daar kregen nu drie of vier echtgenoten en de vrouwen
maakten daar danig misbruik van: de provincie X werd matriarchaal.
De vrouwen in de rest van het land, die in de meerderheid waren, voedden de aanwezige kinderen
op als echte kleine mensjes en niet als jochies of meisjes.
Het leek alsof god de wereld opnieuw had geschapen, maar nu was begonnen bij eva.
En na één generatie hadden alle mensen homo- en heteroseksuele kontaken en een
mentaliteitsverandering was niet meer nodig, want mannen en vrouwen waren helemaal gelijk.
 |
 |
 |
 |