De Bonte Was, VROUWEN OVER HULP BIJ ZIEKTE EN PROBLEMEN, Amsterdam 1978
120
had verleend, met het recht dat wanneer hij wilde hij die woning weer kon betrekken. Dat
is helemaal niet van toepassing geweest, dus ik zeg ik ga niets tekenen wat niet waar is.
Toen zei hij, ik ben met een proces bezig en het heeft helemaal niets met jou te maken, ik
heb alleen je handtekening nodig. Ik zeg als ik m'n handtekening zet en er komt een
proces van, dan word ik toch opgeroepen, ik zeg, en dan moet ik nog waar maken wat ik
getekend heb ook, ik zeg en dat klopt niet, ik zeg, en trouwens, het is zomaar een blaadje
uit een bloknoot gescheurd, ik zeg als jij met een advokaat en toestanden bezig bent, ik
zeg, dan krijg ik heus wel een ander briefje. Ik zeg, en als het zo'n noodzaak is dan word
ik heus wel door die advokaat zelf opgebeld. Ik zeg en trouwens hoe wil jij nog een
handtekening verwachten met al die dreigementen Ik zeg, kom zeg, schiet nou gauw op.
Ik zeg, verwacht je nou nog een lief woord van me, nee hoor, dan ben je bij mij wel aan
het verkeerde adres.
Ik zeg, je hoort het wel, het interesseert me allemaal niks meer, ik ben gelukkig met m'n
drie kinderen en daar komt niemand tussen, en jij ook niet. Hij zat op het laatst helemaal
met z'n mond vol tanden want hij had verwacht dat ik helemaal zat te beven. Ik zeg, en je
hoeft niet aan de deur te komen want je komt er toch niet meer in. En hij was zo zielig. Ik
zeg, waar jij mee zit interesseert me niet, dat zijn jouw problemen. Ik slaap er niet
minder om.
Truus: Nou als hij lastig wordt en 's nachts aan de deur komt, dan komen we wel bij je
logeren en dan meppen we hem eruit.
Tinie: Afgelopen, die tijd is geweest.
Ina: Ik bedoel maar, als hij moeilijkheden zou maken, dan hoef ik Tinie maar te bellen of
Truus en daar heb je ontzettend veel steun aan.
Ik: Zijn er nog andere dingen die jullie met elkaar doen?
Ina: Boodschappen doen we voor elkaar.
Tinie: Ja en wassen doen we geregeld, en wij hebben een auto en Ina niet, en volgende
week moeten we weer naar het ziekenfonds.
Truus: Wanneer we elkaar kunnen helpen dan doen we dat.
Tinie: We komen zwaar tijd tekort hier, eerlijk waar.
Truus: Ik heb ook nog twee maanden Marion in huis gehad. Maar dat kon ik niet meer
opbrengen, ten eerste met de kinderen niet, en ten tweede ben ik financieel helemaal naar
de klote, ik zit helemaal in de schuld. Maar ze was onherroepelijk dood gegaan als ze
daar gebleven was. Ze had nog een open buikvlies en ze was lichamelijk heel zwak
omdat ze net twee maanden in het ziekenhuis gelegen had. Toen was ze weer thuis in
haar gezin en toen is haar man bij haar gekomen en die heeft met stokken achter haar aan
gezeten en ze had dus een hond en die hond die reageerde zo op die stokken dat hij onder
het buro ging zitten. Die was daarvoor ook al in elkaar geknald geweest. Nou en toen
voelde ze zich niet meer veilig thuis. Nou en toen was ze zo helemaal ten einde raad dat
ik zeg tegen Tinie we kunnen haar toch zo niet achterlaten. En toen hebben we haar
opgehaald met de kinderen en de spullen die ze op dat moment nodig had. Toen zijn we
vrijdagsavonds, Eveline paste hier op, naar haar toe gegaan en hebben alle spullen
weggehaald. Toen heeft ze een week in bed gelegen. En nou staat alles bij Ina
opgestouwd. Ja, ze kreeg dus alimentatie, tweeduizend gulden alles bij elkaar, maar die
vent kwam nooit af, en dat moet dan weer via een proces, dan wordt er loonbeslag
gelegd, en dat houdt allemaal weken op. Ik heb 600 gulden van haar gekregen voor die
twee maanden en heb daar alles van gekocht, sigaretten, stomerijkosten, alles en de hele
reutemeteut, en dat kon ik op het laatst niet opbrengen. En nu is ze dus weg. Nu zit ze in
een hotel en de sociale dienst betaalt voor haar. Dat was dus de operatie Marion.
 |
 |
 |
 |