De Bonte Was, FEMINIST 2, Amsterdam 1977
reakties op Feminist 1
22
onderdrukking. Er moest iets gebeuren. Zij besloten het heft in eigen handen te nemen
en maakten bekend dat ze radikaal gebroken hadden met de hele teaterwereld. Zij
hadden er genoeg van om steeds in de hoek van 'slechte aktrices' geduwd te worden,
ze zeiden 'Er bestaan geen slechte aktrices, de ondergang van het teater betekent
onze bevrijding'.
Dit was een openbaring voor me. Voor het eerst in de geschiedenis wijzen vrouwen op
onze werkelijke kracht door hun rollen op te geven. Het drong tot me door dat ik al die
tijd een verraadster van mezelf en andere vrouwen was geweest. Ik kon mijn
onderdrukking niet zien, omdat ik mezelf zag als iemand die slecht akteert i.p.v. als
iemand die zich niet wil aanpassen. Want een kenmerk van de teaterwereld is dat elk
verzet tegen het teater als een onvermogen (om te spelen) wordt bestempeld. Een
heel geraffineerde manier om elk verzet in de kiem te smoren, waardoor we van elkaar
gescheiden blijven. Nu besef ik dan ook dat strijd voeren voor mezelf strijd voeren voor
alle vrouwen betekent. De talentvolle aktrices waren echter beledigd. Ze zeiden: 'die
groep verstoort met hun reaktionaire gedram ons sukses, en zet het teater op het spel'.
En konkludeerden, dat het 'wel een heel simpele rechtlijnige oplossing is om zo je
eigen gebrek aan inlevingsvermogen om te zetten in afwijzing van het teater'.
Wat de feministiese aktrices niet in de gaten hadden en nog steeds niet (willen)
hebben, is dat ze afhankelijk zijn gebleven van de goedkeuring van het mannenteater.
Dat hun teater eigenlijk een welkome aanvulling van het mannen teater is. De
regisseurs zijn immers blij met deze alternatieve teatervorm: zij kunnen die goed
gebruiken om hun teater nog beter te maken en ons nog subtieler voor de gek houden.
Het feministies teater is dus een heel verraderlijk teater; een imitatie van het
mannenteater. Alles is in feite bij het oude gebleven, alleen met dat verschil dat
feministiese aktrices zelf denken dat ze hoe langer hoe meer te zeggen krijgen. Maar
hoe kunnen ze daar ook aan twijfelen? Ze hebben zich er immers ook al die tijd op
toegelegd, technieken te ontwikkelen om zo weinig mogelijk van onze onderdrukking te
merken.
 |
 |
 |
 |