FEMINIST 3, teksten Anneke van Baalen & Marijke Ekelschot, Illustraties Annet Planten.
Amsterdam 1982, De Bonte Was
40
Doorzetten dames!
Het zal wel begonnen zijn omdat veel vrouwen de mediese wetenschap als patriarchaal,
vrouwvijandig, opvatten. Dát onderdeel van die wetenschap, dat zich bezig houdt met
anatomie en fysiologie - dus met de onderdelen van het menselijk lichaam en de onderlinge
verbindingen- wordt duidelijk diep gewantrouwd. Steeds meer vrouwen geloven dat de
heren medici belangrijke informatie achterhouden, informatie die eventueel zelfs een eind
aan de vrouwenonderdrukking zou kunnen maken. Vrouwen hebben dan ook besloten het
onderzoek in eigen hand te nemen. Ze weten dat er nog diep in haar iets moeten zitten, nl.
HET ZELF.
Maar hoe zoek en vind je HET ZELF
? De moeilijkheden zitten dan ook op het ogenblik
vooral in een niet aflatende metodenstrijd. Een paar jaar geleden begon een groep met
spekulums, in de hoop dat zij, door vrouwen via de vagina van binnen te bekijken, HET
ZELF
zouden kunnen zien zitten (of liggen). Andere vrouwen wilden een (dode) vrouw
maar eens helemaal uit elkaar peuteren, om zo HET ZELF
te kunnen opsporen, maar dat
voorstel werd rigoureus van de hand gewezen als een 'typiese vorm van mannelijke
gewelddadige aanpak', en ook nog gekritiseerd omdat genoemde groep een dood beeld van
HET ZELF
had, in plaats van een levend.
Weer een andere stroming wees steeds nadrukkelijker op het foute uitgangspunt van beide
bovengenoemde groeperingen: HET ZELF was niet iets wat je kon zien, maar iets wat je kon
voelen. Het was volgens hen dan ook idioot om een konkreet bewijs van HET ZELF op te
sporen. Je moest er gewoon vanuit gaan dat het er was en dat - als je volgens de juiste
metode te werk ging - het bewijs vanzelf kreeg doordat je het van binnen voelde. Tevens
zeiden zij dat de totalitaire opvattingen over HET ZELF
hen niet bevielen: 'HET ZELF is bij
iedere vrouw anders; je kunt dus beter spreken van HET ZICHZELF'. Zij publiceerden
verslagen van vrouwen over de speurtocht naar HET ZICHZELF; over hoe ze er alsmaar
dichterbij kwamen, maar dan weer door de verkeerde normen en waarden te hanteren én
doordat ze niet echt vertrouwden op de aanwezigheid van HET ZICHZELF, er vandaan
gedreven werden. Die verslagen werden met zo'n entoesiasme gepusht dat talloze vrouwen
zich juist bij deze stroming aansloten.
En zo ontstonden er ook groepen die met elkaar gingen zoeken, wederzijds helpend in het
HET ZICHZELF
zoekende proces; gebruik makend van warmte, tederheid, steun,
aansporingen en tranen, zeer veel tranen - als uien waren zij elkaar behulpzaam in het
zelfpelproces; laag na laag werd afgepeld, rotte plekken doorgenomen, op zoek naar de
gave kern. En als het allemaal erg pijnlijk werd dan riepen ze elkaar aanmoedigend toe
'pijn is fijn!'
Deze toch wat polikliniese aanpak werd door weer andere groepen vrouwen gekritiseerd.
Zij vielen de analyse van de zelf-pelgroepen niet zozeer aan, maar zij voegden er iets aan
toe. Volgens hen was het weliswaar juist dat HET ZICHZELF uiteindelijk voelend ontdekt
kon worden, maar dat daarvoor toch een eerste vereiste was: een gedegen training in het
voelen. Er werd volgens hen gewoon verkeerd gevoeld; iets wat kon verklaren dat zoveel
vrouwen halfgepeld uit haar groepen vertrokken en zich zelfs vaak tegen de
zelfpelbeweging keerden.
Sommige vrouwen wilden zelfs zover gaan dat zij HET ZICHZELF en HET VOELEN gelijk
stelden - waarop zich een brede diskussie ontspon over 'of
HET VOELEN
gevoeld kon
 |
 |
 |
 |