1
ANNEKE VAN BAALEN
Nieuwe visies op de positie van de
vrouw, en wat doen we eraan?
Uiterlijk op de leeftijd van twaalf jaren - want op deze leeftijd hebben de meeste vrouwen al
besloten, het leven als hoer te aanvaarden, dat wil zeggen, een man voor zich te laten
werken en hem als tegenprestatie zo nu en dan haar vagina ter beschikking te stellen -
maakt de vrouw een einde aan haar geestelijke ontwikkeling.
Esther Vilar, De gedresseerde man, blz. 20.
De passieve, leeghoofdige Papas dochter, altijd belust op bijval, op een klopje op het hoofd
en op het respekt van elk stuk vuil dat voorbijkomt, wordt gemakkelijk gereduceerd tot
Mama, hersenloze bevrediger van fysieke behoeften, susser van het moede, aapachtige
hoofd, schenkster van zelfvertrouwen, waardeerster van het verachtelijke, een
heetwaterkruik met tieten
Valerie Solanas, Scum Manifest blz. 29.
Niet iedere vrouw is tevreden met haar rol in dit leven. Sommige zijn er zelfs buitengewoon
kwaad over. Esther Vilar heeft deze woede geuit in een scheldtirade op vrouwen, Valerie
Solanas in een nog feller scheldstuk tegen mannen en hun geïndoktrineerde dochters, de
mannelijke vrouwen
Laten we eerst de vrouw bekijken. Volgens Vilar is haar enige levensdoel de man voor zich
te laten werken. Verder interesseert zij zich nergens voor. Ze kijkt alleen naar een bouwput
als ze denkt dat er iemand in ligt. Als ze tijd overhoudt dankzij de vernuftige apparaten die de
mannen voor haar uitgevonden hebben, plakt ze bloemetjes op de badkamer - en op de w.c.
Ze is te te dom om mannen te waarderen of zelfs maar te begrijpen. Mannen blijven steeds
iets achter vrouwen zoeken, omdat ze zich een dergelijke onbenulligheid gewoon niet
kunnen voorstellen; maar tegelijk minachten ze ze.
Ik weet niet of veel vrouwen zichzelf in dit portret zullen herkennen maar hun schoonzuster
waarschijnlijk wel. In elk geval hebben veel vrouwen er genoeg van zulke onmenselijke
wezens, onwezenlijke huismeubels te zijn. Het. idee dat ze in ieder geval hun man en
kinderen het leven zuur kunnen maken, vrolijkt ze niet op. Ze willen er achter komen waarom
ze zich onbehagelijk en opgesloten voelen. Zou het beter gaan met een man, of zonder een
man? Zou het helpen om de kinderen naar een kresj te brengen, om een baantje te nemen?
Om minder te werken? Of zit de oorzaak dieper, in het vrouw-zijn zelf?
We weten dat er geen aangeboren verschillen tussen mannen en vrouwen zijn buiten de
geslachtskenmerken. Desondanks zijn er duidelijke verschillen in gedrag. We zullen er
achter moeten komen wat daarvan de oorzaak is. We moeten ontdekken wat ons tot vrouw
maakt.
Wanneer we goed nadenken, kunnen we allemaal wel wat verzinnen. We hebben allemaal
onze herinneringen aan momenten waarop er iets met ons gebeurd is waardoor we iets
meer meisje werden, iets meer vrouw. Het vrouw zijn heeft iets te maken met
afhankelijkheid, met leven voor anderen, afwachten wat voor plannen de anderen maken.
Meredith Tax zegt in Notes from the Second Year (blz. 11) dat we ons verontschuldigen als
de regen iemands piknik bederft. We kunnen er aan toevoegen dat de meeste vrouwen hun
hele leven in de weer zijn om dergelijke narigheden te voorkomen. Ons bestaan cirkelt in het
algemeen om anderen en in het bijzonder om het gezin. Voor onszelf weten we niet precies
wat we willen. Als we denken dat we het weten, blijkt het niet te zijn wat we verwacht
1
Verschenen in Sextant, november 1971