5
banden. We trekken ons gewoon terug. We doen niet meer mee. We vergeten de mannen
gewoon (zo lang mogelijk, bedoel ik). En dan ontwerpen we onze eigen kontaktvormen.
Het effekt van zo’n tijdelijk feministisch isolement is een volslagen verrassing. Als de
mannen geweerd zijn, is er ook geen reden om elkaar met mannenogen te bekijken. Mooi en
lelijk, oud en jong verliezen hun betekenis als waardemaatstaven. We zien elkaar als
personen, niet als vrouwen. Het normenpatroon dat van de mannen uitging verdwijnt: er is
geen reden meer om opofferend, nederig, bescheiden of afhankelijk te zijn. We krijgen het
gevoel terug hoe we zouden zijn als we geen vrouwen waren. We richten de woede om wat
we niet zijn naar buiten, tegen het systeem dat ons opdraagt onszelf te vernietigen.
Wanneer de woede naar buiten gaat, de angst verdwijnt, het zelfrespekt terugkomt, krijgen
onze andere gevoelens weer ruimte. We beleven ze opnieuw: tederheid, jaloezie,
seksualiteit. We ontdekken dat we onze emoties nog wel voor iets anders kunnen gebruiken
dan om een man te veroveren of een gezin bij elkaar te houden.
In dit proces: het opnieuw beleven van ervaringen en daarin onszelf terugvinden, zijn wij
allen gelijk. Ieders ervaringen zijn onvervangbaar, ieders begrip is nodig voor een
gemeenschappelijk inzicht. Hier ervaren wij gelijkheid tussen vrouwen als tegenstelling tot
een hiërarchische mannenmaatschappij. Dat geeft ons inspiratie om de strijd met de
werkelijkheid weer aan te gaan.
Want we moeten weer naar huis. Daar wacht de mannenmaatschappij op ons in de vorm
van echtgenoot en gezinstaak, of vriendjes, of werk, televisie, krant, films, boeken. De
mannenkultuur omringt ons aan alle kanten. Als wij willen blijven leven, is de enige
mogelijkheid de mannenkultuur te veranderen.
Mannen beheersen de werkelijkheid. Zij bezetten de aardbol. Er is geen plek waar we ons
met ons
allen kunnen terugtrekken. Zelfs als we een andere planeet zouden vinden, zouden we de
ruimtevaartuigen van de mannen moeten lospeuteren.
Dit is een benauwend idee en ik kan me voorstellen dat sommige vrouwen geen andere
oplossing zien dan de mannen helemaal af te schaffen. Hun sociale organisatie heeft
misschien zijn nut gehad, maar nu wordt het voortbestaan van de mensheid erdoor bedreigd.
De mannen hebben hun menszijn veroverd op de natuur en daarbij de natuur vernietigd,
maar vergeten dat zij er bij horen. Als de vernietiging doorgaat worden wij allen vernietigd.
Een aantal feministen heeft daarom voorgesteld de mannen maar te vemoorden of met hun
speelgoed in het Krugerpark op te sluiten, als evolutionair schadelijk geworden
roofdieren.Voor de voortplanting kunnen spermabanken dienen, tot de techniek het mogelijk
maakt baby’ s te kweken zonder gebruik te maken van mannelijk zaad.
Valerie Solanas bepleit deze oplossing, op een schitterende manier. SCUM betekent Society
for Cutting Up Men (Verereniging voor het Stuksnijden van Mannen, VSM dus). Haar
manifest is blijkbaar zo gevaarlijk dat ze door twee mannen begeleid wordt, die in uitvoerig
voor- en nawoord hun best doen de schade zoveel mogelijk te herstellen door er voortdurend
op te wijzen hoe gek Valerie wel is. Overigens blijkt wel dat Valerie’s mislukte moordaanslag
op Andy Warhol - waar voor- en nawoord schande van spreken omdat ze Warhol niet viriel
genoeg vinden - de reden is dat het manuscript is gepubliceerd. De uitgever had liever een
autobiografische roman gewild!
Valerie Solanas gebruikt dezelfde onverbiddelijke quasi-logika als Esther Vilar maar zij heeft
een ander vertrekpunt. Zij gaat uit van de genetische onvolledigheid van de man:
“De man is een biologisch ongelukje: het. y (mannelijk) gen is een onvolledig x (vrouwelijk)
gen, dat wil zeggen: het bezit een onvolledig paar chromosomen. Met andere woorden: de
man is een onvolledige vrouw, een levende miskraam, in de genen-fase ontijdig ter wereld
gebracht. Mannelijk zijn is onvolmaakt zijn, emotioneel beperkt; mannelijkheid is een
onvolmaaktheidskwaal en mannen zijn emotioneel invalide. [...] De man is volmaakt
egocentrisch, in zichzelf opgesloten en niet in staat met anderen mee te voelen of zich met
anderen te vereenzelvigen, niet in staat tot liefde, vriendschap, genegenheid of tederheid.”
(blz. 2l)
 |
 |
 |