6
Valerie ziet er geen heil in de indoktrinatie ongedaan te maken van de miljoenenen trutten,
de laffe “mannelijke vrouwen.” Een klein groepje Scums zal het systeem moeten vernielen.
Niet meedoen met het systeem helpt immers niet, want vrouwen deden toch al niet mee.
Dat laatste is maar gedeeltelijk waar. Vrouwen werken wel mee aan het systeem, namelijk
door liefde en gezinsverzorging. Als ze die weigeren; tasten ze het systeem aan. En het is
een minder onmenselijke oplossing dan alle mannen uit te moeten roeien.
De meeste vrouwen blijven ondanks alles het gevoel houden dat mannen ook mensen zijn.
Ze zijn eens met ons verwant geweest, ze zijn in wezen uit dezelfde stof gemaakt. Misschien
zouden we elkaar weer eens kunnen vinden. Bovendien krijg je van een pik toch een lekker
gevoel in je kut; moeten we dat opgeven omdat mannen hun pik ook voor een ander doel
gebruiken? Germaine Greer zegt het zo:
“Mannen zijn de vijand ongeveer op dezelfde manier dat de een of andere verblinde jongen
in uniform de vijand was van een andere, die in de meeste opzichten op hem leek behalve
het uniform. Een mogelijke taktiek is om te proberen de uniformen uit te krijgen.”
Wij zijn de enige onderdrukte groep die geen identiteit verwacht van het vermoorden van
onze onderdrukkers. Wat wij moeten aanvallen is de mannelijke hiërarchie. We moeten de
mannen veranderen. Dat veranderen doen we door ze buiten te sluiten. Wanneer ze
buitengesloten zijn, worden ze zich bewust van de statusdruk in de hiërarchie, omdat ze die
niet meer kunnen doorgeven naar ons. Als ze geen emotioneel reservoir meer hebben om uit
te putten, zullen ze hun eigen gevoelens moeten ontdekken.
Ik benijd de mannen niet die een dergelijk bewustwordingsproces doormaken. Het is
misschien wel net zo pijnlijk voor hen als voor ons. Mannen en vrouwen kunnen van elkaar
begrijpen hoe moeilijk het is, maar daar houdt de wederzijdse steun dan ook mee op.
Mannen zullen op elkaars schouders moeten uithuilen over de toestand waarin de
mannenmaatschappij ze heeft gebracht - niet op de onze. Zij zullen hun organisatie moeten
afbreken; zij zullen hun rol moeten afleren, zoals wij de onze.
Dat is een proces van wisselwerking. Daarom is de vrouwenbeweging geen utopie. Het
feminisme is een stap, een houding, geen werkelijkheid. Het zou ook niet kunnen want wij
zijn zelf een deel van de mannelijke werkelijkheid. Wij zijn vervormd door onze banden met
de hiërarchie.
De vrouwen in de heersende groepen in de samenleving zijn behalve onderdrukten ook
onderdrukkers. Onze emoties zijn niet alleen vervormd doordat we door mannen worden
onderdrukt, maar ook doordat we anderen moeten onderdrukken. De bovenlagen in de
samenleving moeten de anderen er onder houden. Daar moeten de vrouwen aan meedoen.
Je kunt alleen een ander er onder houden als je bepaalde dingen in jezelf onderdrukt. We
kunnen proberen daar achter te komen door na te gaan wat voor priveleges we hebben en
ons te realiseren dat we die niet willen opgeven.
Voor arbeidersvrouwen is het helemaal niet moeilijk om te zien wat wij niet willen opgeven.
Maar ze zullen niet direkt komen om ons dat te vertellen. Een arbeidersvrouw moet zich
bewust worden van haar onderdrukking als vrouw èn van haar onderdrukking als arbeider.
Hoe moet ze dat verdragen, als ze niet uitzonderlijk sterk is? Ze zou het moederschap - het
uitsluitend bezit van kinderen - moeten opgeven, zonder dat wij haar daarvoor voorlopig iets
kunnen teruggeven. Tot de vrouwenbeweging zoveel sterker is dat de arbeidersvrouwen
daaraan het zelfvertrouwen kunnen ontlenen zelf voor hun belangen op te komen, kunnen
we niets anders doen dan ons voor hun ekonomische belangen in te zetten.
Een radikale vrouwenbeweging moet zo soepel zijn dat alle vrouwen en alle vormen van
vrouwelijk verzet er een plaats in kunnen vinden. Het onspektakulaire werk aan de
voorzieningen moet gedaan worden: kinderopvang, part-time werk. We moeten een oog
houden op de politiek. Er moet gedacht worden over maatschappij-analyse. Al deze dingen
dwingen ons om op een mannelijke manier te werk te gaan. We moeten daartegenover onze
eigen metoden van verzet koesteren en ontwikkelen. Juist het absurde van de vrouwenrol
kan ons daarbij houvast geven.
 |
 |
 |