De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
111
We draaien nu ruim tweeëneenhalf jaar met elkaar. Er is weer veel
veranderd, nu ik er op terug kijk. Er zijn een paar vrouwen die tot de
vaste groep behoorden, verhuisd. Met een persoon die is weggegaan had
ik een heel fijn contact, die heb ik ook wel gemist, maar dat is m'n
handicap, als ik iemand aardig vind dan is het voor mij moeilijk om daar
afstand van te doen. Ook heb ik het gevoel dat ik ouder ben als de
andere vrouwen, m'n kinderen zijn ook ouder als de andere kinderen
van de groep. Met die dingen kan ik niet zo veel kwijt in de groep.
Dan de vraag: vind je het nu fijner, beter dan vroeger? Ik zou zeggen, ik
zou niet meer het leven van vroeger terug willen hebben, maar we zijn
zelf ook veranderd, m'n kinderen en ik. . . Of het nu zo is als ik me had
voorgesteld, het was een gok en we zijn er niet zo slecht uitgekomen.
Maar soms heb ik het gevoel dat dit groepsgebeuren nog strenger is dan
een huwelijk, je moet naar mijn idee aan veel meer mensen verantwoor-
ding afleggen dan vroeger.
Ik heb lang niet met ieder van de groep hetzelfde contact, maar dat zal
ook niemand van me verwachten.
Het is me opgevallen dat maar heel zelden het fijne gevoel er is wat we
toen met de vakantie beleefden, we hebben het allemaal te druk met
cursussen en besprekingen en omdat ik nu een volle baan heb maak ik
het ook niet mee als er overdag iets gezelligs is, bv. als er eens vriendin-
nen logeren, wat de laatste tijd nogal eens voorkomt.
Verder vind ik het toch ook wel weer fijn om met de kinderen naar het
weekendhuisje te gaan, om eens niet in zo'n grote groep te zitten. Maar
dan komt dat gevoel weer van ben ik wel geschikt om in zo'n grote
groep te leven. Maar dan denk ik dat zal toch niet de bedoeling zijn om
je helemaal in de groep te storten. Als het een beetje half om half kan
dan zou ik de groep niet willen missen.
Als er nieuwe mensen bijkomen dan moet ik daar altijd weer erg aan
wennen. Ik probeer het altijd eerst heel voorzichtig, daarom kom ik bij
sommige mensen stug over en maak ik met de mensen die zo bij ons
langs komen niet zo vlug contact. M'n kinderen hebben dat ook wel, we
zijn niet zulke radde praters.
De kinderen draaien in de groep wel rustig mee, maar 's avonds zijn we
toch ook wel veel op mijn kamer. De gezamenlijke ruimte wordt 's
avonds niet of haast niet gebruikt. Dat wil nog niet zo erg lukken.
Jammer.
Ik heb het idee dat mijn kinderen nu met een heleboel mensen hebben
kennisgemaakt en dingen hebben meegemaakt die ze niet hadden mee-
gemaakt als we een gewoon gezinnetje waren gebleven.
Als ik erop terugkijk, redden we het heel aardig met z'n allen.
Ja, we houden er voorlopig niet mee op.
 |
 |
 |
 |