De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
108
en/of studeren, eens lekker met je kinderen te kunnen spelen zonder
boodschappenlijstje in je hoofd, of om af en toe eens aardig te zijn door
degene die de beurt heeft een beetje te helpen enz. enz.
In het weekend zorgen de ouders meestal voor hun kinderen, wat niet
uitsluit dat andere kommuneleden zich daar ook mee bezig kunnen
houden.
Het schoonmaken van het huis wordt gedaan per toerbeurt, die per
maand gewisseld wordt, iedereen houdt uiteraard zijn/haar eigen kamer
schoon.
Ik merk dat een huis met zoveel mensen en kinderen wel verwarrend
werkt in de omgeving, de scholen, de winkels. De grote vraag is steeds
'wie hoort bij wie'. Als je vertelt hoe het ongeveer in elkaar zit en met
wat voor soort organisatie we werken, komen er dikwijls positieve re-
akties, vooral van vrouwen. In onze familie is er wel vertrouwen, maar
het blijft moeilijk om de moeders goede moeders te vinden, geen mede-
lijden met de vaders te hebben en de kinderen niet zielig te vinden.
De kinderen zelf waren verdeeld in hun enthousiasme om samen te wo-
nen. Tegen het oudste jongetje konden we vertellen wat er was gebeurd
- gezin verlaat gezin, je vader en moeder worden met drie anderen een
beurt, die bij jullie slaapt, voor jullie zorgt en waar je alles aan kan
vragen.
Wat betekent dat voor een kind? Ik geloof dat hij het wel spannend
vindt, veel mensen, je kan altijd wel terecht bij iemand die iets met je wil
doen, zo nu en dan moet hij zich waar maken in die grote pratende
groep, of hij kan plotseling vragen: 'mamma, ik heb toch in jouw buik
gezeten'. Op school schept hij op dat hij drie moeders heeft en drie
vaders. 'Ja, m'n tweede moeder en ik. Mijn andere vader heeft een
motor'. Hij maakte een lijstje met namen naast zijn bed, zodat hij
precies wist wie bij hem kwam slapen en wie de volgende dag voor hem
zorgde.
Het tweede jongetje, toen drie jaar, begreep er niets van, was stil en
bekeek het allemaal met een zeer droeve blik, er viel ook helemaal niets
uit te leggen. Ik was op dat moment met een studie begonnen en iedere
keer als ik weg moest, klampte hij zich huilend aan me vast, ik weet nog
zo goed dat ik op de fiets reed op weg naar de akademie, jankend en
kotsend, niet genietend van mijn vrijheid opnieuw te kunnen studeren,
Iedereen verwijtend dat ze iets met mijn kind aan het doen waren en
ook nog allemaal een eigen mening hadden daarover. 'Blijf met je han-
den van hem af, het is mijn kind'; we waren het roerend eens mijn zoon
en ik. Ik wist niet dat hij zich thuis onmiddellijk zonder tranen om-
draaide en zei: 'gaan we nu naar de groenteboer'. Dit is langzamerhand
veranderd en nu kan hij zo enthousiast zijn als we elkaar zien, maar net
zo enthousiast kan hij zeggen: 'moet je niet gaan werken of naar
school', m.a.w. 'ik heb je lang genoeg gezien' en dan huppelt hij weg en
dat is een erg lekker gevoel.
Het derde jongetje werd toen net twee jaar. Hij was zo klein dat hij niet
besefte wat voor grote verandering in zijn leven had plaats gevonden,
plotseling kreeg hij er twee broertjes bij, de strijd om eigen terrein
wisselt, ze zijn blij met elkaar en soms zitten ze elkaar behoorlijk in de
weg, daar is nu nog weinig over te zeggen.
De motieven van de verschillende mensen om samen te gaan wonen en
een andere vorm van samenleven te kiezen zijn in het kort samen te
vatten als volgt:
- meer vrijheid voor moeders
- minder schuldgevoel voor vaders, die wel willen maar niet kunnen.
- niet alleen meer verantwoordelijk willen zijn voor de opvoeding van
de kinderen en alle beslommeringen die daar aan vast zitten.
 |
 |
 |
 |