De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
109
- genoeg hebben van één alles opslorpende relatie met een vriend of
man.
- niet alleen willen wonen, maar ook niet met z'n tweeën.
- een kind te willen hebben, maar niet alleen en ook niet met z'n
tweeën.
- de mogelijkheid om met meerdere mensen om te gaan en kinderen
om je heen te hebben, als je die zelf niet hebt.
Hieruit komen eigenlijk ook onze ideeën over opvoeding van kinderen
voort. We vinden het heel belangrijk dat een kind meerdere relaties
heeft ipv. de alleenzaligmakende verhouding met de moeder en de
6-uur-avond en weekend-verhouding met de vader. We vinden het ook
heel belangrijk dat de mannen een gelijke konkrete taak hebben als de
vrouwen in de opvoeding en verzorging van onze kinderen. De rolver-
deling tussen mannen en vrouwen willen we zoveel mogelijk gelijk trek-
ken en voor de kinderen konkreet maken. Als er meningsverschillen zijn
over de opvoeding proberen we daar zo redelijk mogelijk over te praten
en een kompromis te vinden tussen de meningen van zes verschillende
mensen.
En nu mijn verhaal.
We hadden dezelfde opleiding, mijn man en ik, we werkten alle twee
lekker. Na zes jaar kregen we een kind met alle verrukking van een
geboorte tot zomers met zo'n kindje in het gras te liggen en gelukkig te
zijn. Na mijn tweede kind en de verwondering van de eerste om een
broertje te hebben was het langzamerhand wel duidelijk geworden, dat
er van mijn werk geen sprake meer was. Mijn man ging steeds beter
werken en ik zorgde steeds beter voor het huishouden, versierde zo nu
en dan een taart op een speciale kunstzinnige manier en was kreatief
bezig met mijn kinderen, en dat was dat. De strijd is toen eigenlijk pas
begonnen: de strijd voor meer vrijheid. De noodzakelijke strijd voor een
onafhankelijker leven, bv. gewoon weer een eigen naam te hebben, ipv.
'O ja, jij bent toch de vrouw van die en die'. De strijd tegen zo'n
rotsituatie, als je man die echt wel van alles wil, weer heeft gebeld, dat
hij later thuiskomt zodat ik dus weer niet weg kan; hij sterft van de
schuldgevoelens en ik van de rancunes.
Dit alles heeft geleid tot de beslissing om het huwelijk en het individu-
ele gezin vaarwel te zeggen en om samen met anderen te gaan wonen.
De grootste moeilijkheid was voor mij om in een nieuwe situatie te
zitten, maar nog wel met mijn ouwe jasje aan: geen alleenrecht meer te
hebben over mijn kinderen, plotseling met andere mensen te maken
hebben, een andere verhouding met mijn man te krijgen.
Heel langzaam kon ik wat genieten van mijn verworven vrijheid: die
vrijheid betekent voor mij het vertrouwen wat ik heb in de mensen
waarmee ik samenwoon en weten wat ik weet: dat we nooit meer terug
willen en kunnen naar het individuele gezin, geen van allen meer en dat
is een hele geruststelling en bevrijding!
KOLLEKTIEF 4
Door omstandigheden waar ik verder niet over wil uitweiden, zijn wij -
ikzelf 48 jaar, zoon 18 jaar, doch ter 16 jaar, zoon 14 jaar - van gewoon
gezin - vader, moeder, kinderen, vader de kost verdienen, moeder voor
huishouding en kinderen verzorgen en verder alles wat met een gezin te
maken heeft - zonder het zogenaamde hoofd van het gezin, overgestapt
in een woonkollektief.
Dat is niet zomaar gegaan. We hebben eerst met z'n vieren in een groot
 |
 |
 |
 |