De Bonte Was, MOEDERBOEK, Amsterdam 1976, feministiese uitgeverij de Bonte Was
106
problemen, maar omgekeerd word ik wel eens stapeldol van de hoeveel-
heid mensen: altijd geluiden om je heen en er is altijd wel iets aan de
hand, dan met die, dan met die. Moeten leven met mensen, die
altijd rotzooi maken of zich zelden inzetten voor de groep, op je leunen
enz.
Mijn huishoudelijke rol, die ik zelf altijd het vervelendste heb gevonden,
veranderde. Dat heeft me wel moeite gekost: ik had na zoveel jaren
huisvrouw 'gespeeld' te hebben de neiging alles naar mijn hand te willen
zetten, te organiseren, te bedisselen. Met als gevolg, dat als er iets in de
soep dreigde te lopen, ik insprong en mensen ook automaties er vanuit
gingen dat ik dat wel zou doen. Langzamerhand heb ik ook geleerd de
dingen te laten gebeuren en dan zie je, dat het meestal door anderen
opgepakt wordt. Dat vind ik voor mezelf een stuk bevrijding.
De dingen, die je met en voor je kinderen doet als moeder, deed ik
meestal met erg veel plezier. Zo'n zes jaar geleden voelde ik, dat ik er
opeens eigenlijk geen zin meer in had - het leek me dan ook heerlijk als
anderen een heleboel zouden overnemen. Zeker de eerste jaren gebeur-
de dat toch maar zelden, zodat Bob en ik toch altijd zorgden dat een
van ons altijd 's avonds thuis was. Maar dat niet alleen; ik zag nog kans
voortdurend bezig te zijn met en me verantwoordelijk te voelen voor
alle andere mensen, die eenzaam waren of problemen hadden.
Op een gegeven moment, toen we in de vergadering bespraken wat we
voor elkaar konden betekenen, heb ik gezegd: 'Ik ben leeg, ik heb niets
meer te geven, ik wil alleen maar ontvangen'. Dat was makkelijk gezegd,
maar telkens viel ik weer terug in die 'koesterende warmte gevende,
sterke allesomvattende moederrol'. Ik moest zelf eerst goed afknappen
op mezelf en me heel kwetsbaar maken om daar doorheen te komen.
Zoiets gebeurt opeens - dat moment was afgelopen zomer, ik voelde me
leeggezogen en op, zowel thuis als in m'n werk. De periode daarvoor
was ik veel weg, ik vluchtte uit de situatie en niets leek me heerlijker
dan het leven van alleenstaande vriendinnen die konden doen en laten
wat ze wilden.
Vanaf die tijd van afknappen, probeer ik een evenwicht te vinden in
mezelf waar ik me prettig bij voel, door duidelijk terrein af te bakenen
voor mezelf, voor Bob en Tomas en Arjen - anderen maar de anderen te
laten. Ook groeide het besef dat ik schoon genoeg had van de grote
gemeenschap. Ik wilde duidelijk kiezen voor bepaalde mensen, voor
wonen met mensen die ik aardig vind, waarvan ik vind dat ze niet alleen
maar op je leunen, maar ook wat geven. Ik had genoeg van bepaalde
mensen die altijd zooi om zich heen hebben en altijd achter de vodden
gezeten moeten worden om taken te doen. Aan de andere kant toch
weer schuldgevoelens, van mensen in de steek te laten, Michiel en Myra
te moeten missen. Maar we hebben toch besloten: wegwezen.
Alleen al het feit dat ik het twee maanden geleden heb uitgesproken in
de grote groep en toen iedereen zo zijn gevoelens over het samenwonen
ook uitte, gaf al een gevoel van bevrijding, opluchting. De sfeer is niet
slechter geworden, misschien zelfs wel beter. We hebben wel duidelijk
afgesproken dat we ons, zolang we hier wonen, zo goed mogelijk zullen
inzetten.
Dus zijn we nu met tien mensen aan het zoeken naar een huis. Acht
mensen uit de huidige groep en nog twee anderen, die we al lang
kennen. We weten zo'n beetje wat we aan elkaar hebben, Tomas en
Arjen hebben ook zin, ze hebben ook een goede verstandhouding met
de volwassenen.
Vanuit deze vijfjarige ervaring ga ik met hen verder, met iets minder
idealisme en wat meer zicht op de werkelijkheid en zonder illusies dat
het leven verder probleemloos zal verlopen. De 'koesterende funktie' heb
ik op een lager pitje gezet. 'Koesteren en gekoesterd worden' is het devies.
 |
 |
 |
 |