VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
26
moest er, zei hij, maar minder worden verdiend.
Hij had juist een auto gekocht, een pracht van een ding
maar ik loonsverlaging, hij een auto van mijn ping?
Die avond heb ik er twee wielen afgedraaid,
met een vriend,
want die waren van mij, die had ík verdiend.
Ik heb het hem de volgende dag zelf verteld,
hij luisterde met klapperende oren.
Brutaal kreng schreeuwde hij,
daar zul je meer van horen.
Nou, bel de politie, dan gaan we meteen,
slijmde ik, die wielen zijn van mij, ga heen.
Opgedonderd jij, schreeuwde hij
ik wil je hier niet meer zien.
Nou riep ik, dan ga ik maar, de groeten van Mien.
Die avond werd er gebeld, het was een uur of negen.
Ik deed open, ja hoor de baas, maar nu wat verlegen.
Wat is er van je dienst vroeg ik, tob je met je geweten.
Mien zei hij, je deed je werk zo goed,
ik wil de hele zaak vergeten.
O ja, wat kan ik verdienen? Twee gulden meer?
Nou zeg het vlug!
Goed! En voor die wielen betaal ik tien gulden terug.
Goed ik kom, maar je blijft van mijn lijf
en ik heb me in de bond versterkt.
Zo heb ik gewonnen
en ik heb bij die baas nog jaren gewerkt.
 |
 |
 |
 |