VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
21
Elke dag goed poetsen
Toen oma de waterleiding voor de derde keer gerepareerd had, raapte ze haar gereedschap bij
elkaar en stuurde opa van de gootsteen weg, die daar net weer alle kopjes had laten vallen. Ze
begon bij de kraan een klein apparaatje te bevestigen, dat binnenkort een sensationele
ontwikkeling in het huishouden van iedere vrouw zou betekenen.
Oma had er drie jaar aan geknutseld op het kleine zolderkamertje boven, waar het vol hing met
tekeningen, ontwerpen, vreemde toestelletjes en potten. Niemand mocht er komen behalve haar
enige kleindochtertje, met wie ze daarboven soms urenlange gesprekken voerde, af en toe
onderbroken door een schaterend gelach of een knetterend gevloek.
Oma had dat kamertje tot verboden terrein gemaakt toen vijf van de tien kinderen de deur uit
waren; na een paar jaar had ze de rest er ook uitgewerkt en stortte ze zich in allerlei studies,
ontwikkelde vreemde machines en op haar tachtigste kwam ze op het idee van het kleine
apparaatje, dat ze nu dus aan de kraan ging bevestigen.
Een minuskuul buisje prikte ze door de leiding en met een klein knopje regelde ze de toevoer van
druppeltjes vloeistof, die in het apparaatje werden aangemaakt. Met twee schroefjes maakte ze
het dekseltje vast en ze plaatste er een metertje op, waarin een klein naaldje heen en weer
bewoog.
Ze draaide de kraan open en kontroleerde het geheel. Ze bromde tevreden en duwde opa opzij
die achter haar stond en nieuwsgierig over haar schouder gluurde. 'Da's goed voor je tanden,
jongen', zei ze. 'Elke dag goed poetsen aan deze kraan en ze blijven tot je dood in je mond.'
'Nou, nou', zei opa.
Vanaf die dag sloeg oma opa nauwlettend gade maar ze merkte niet veel veranderingen op.
En toen op een ochtend rolde opa een sjekkie. Terwijl hij een plukje tabak pakte viel zijn pink eraf
en rolde over de tafel tegen een theekopje aan.
'Verrek', zei oma 'dat was niet de bedoeling.'
Ze liet opa verbijsterd achter en trok zich terug in haar kamertje waar ze drie dagen bleef zitten,
terwijl je haar berekeningen hoorde mompelen. Toen kwam ze weer tevoorschijn, wachtte tot opa
een ommetje maakte en ging met een schroevedraaiertje naar de keuken, waar ze enige
veranderingen in het apparaatje aanbracht.
Daarna ging het leven weer zijn gewone gang behalve dat opa zijn sjekkies wat moeilijker en
angstiger draaide. Oma zat veel boven in lange gesprekken met haar kleindochtertje.
Op een dag liep opa met een zeer ontsteld gezicht zenuwachtig door het huis.
'Zeg, ga eens een keertje zitten' riep oma.
Opa werd vuurrood en mompelde dat hij iets kwijt was.
Oma spitste haar oren en ging wat rechterop zitten.
'Je kammetje zeker?'
'Nee, nee.' Hij wees wat onduidelijk naar zijn broek.
'Ja zeg, ik ga toch niet de knopen aan je gulp naaien, dat heb je zelf geleerd!'
'Nee, nee, geen knopen, mijn dinges weet je wel, die is weg.'
'Ach god jongen wat naar nou, maar dat is toch niet het ergste wat kan gebeuren; ik zit toch ook
zonder.'
Maar die avond werd er op zolder veel lawaai gehoord van oma en kleindochter. Gelach, gejuich
en een stampend geluid alsof er een rondedans werd uitgevoerd.
 |
 |
 |
 |