VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
4
Jeugddroom werkelijkheid
Ze zoeken een plaatsje achter in de zaak en bestellen koffie met gebak. De inkopen zijn gedaan
en ze hebben alle tijd: de mannen zijn voorlopig niet thuis van de kaartclub.
Gezellig zo'n middag samen. Ze zijn al jaren vriendinnen en meestal wordt dan ook wat bijgepraat
over kinderen en klein-kinderen.
Nu zijn ze opvallend stil. Toos kijkt af en toe eens naar de deur, Ans laat kwasi terloops haar ogen
door de zaal dwalen.
Aan de leestafel zitten enige heren achter hun krantje en aperitief. De baas staat glazen te
spoelen. Enige opgeschoten jongens hangen aan de bar, heftig debatterend over shirtreclame.
Als gefascineerd kijken de beide dames naar het groene vlak. Ook vroeger zaten ze - meestal op
zondagmiddag - zo langs de kant. Opgeprikt als dekorum; af en toe een goedkeurend kreetje voor
pa of zoonlief. Als beloning: 'Mam, trek in een bittergarnituurtje?' Ach ja, het was al fijn als je mee
mocht, al jeukten soms je handen.
"t Is stil, zullen we?' vraagt Toos.
'Welja, we gaan kijken hoe dat moet', beslist Ans.
Nog schuchter lopen ze naar de klok, wat stuntelig vinden ze de gleuf en het kwartje rolt.
Daar gaan de lampen aan, de klok draait, ze kunnen de attributen nemen. Daar gaat ie dan.
Maar wat is dat?
Bij de eerste stoot kijken de heertjes verwonderd op van hun krant. De baas lijkt wat nerveus te
worden. En de jongens komen gnuivend achter hun pilsje vandaan.
'Wees maar gerust hoor', zegt Ans, 'we gaan niet door het laken'. En dan worden die mannen zó
hulpvaardig...
'Moedertje, over rood', 'iets meer effekt, dan houd je wat over',
'verdraaid, dat was goed gezien, mevrouwtje'.
De baas, gerustgesteld, gaat terug naar de spoelbak.
Onverstoord spelen de dames verder, zodat de mannen niets overblijft dan met verbazing toe te
kijken.
De dames verspelen nog een kwartje. Dan wordt het hun tijd. Ze rekenen af en worden door de
baas beleefd in hun mantels gehesen. Één van de oudere heren houdt keurig de deur open voor
de dames, maar de vraag, die hem op de lippen brandt, moet er toch uit: 'Dames, hebt u wellicht
een huisbiljart?'
'Welnee,' roepen Ans en Toos als uit één mond, 'We zijn op de damesbiljartclub voor 60-plussers:
dit was onze eerste spel op een café-biljart. Eindelijk kregen wij onze kans en mochten de mannen
eens als dekor fungeren'.
 |
 |
 |
 |