VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
8
De trein vervolgde zijn reis en een tijd lang zaten ze zwijgend uit het raam te kijken. Andréa nog
steeds zogenaamd verdiept in de krant.
Opeens begon de man tegen het meisje te praten.
'Waarom heb je een lange broek aan, zo kan geen man je benen zien. Weet je waar mannen van
houden? Van glanzende lippen, lachende ogen en lang haar. Haar is toch hét sieraad van de
vrouw. Je zou zo leuk kunnen zijn.'
Het meisje schaterlachte, 'Nog meer?' vroeg ze uitdagend. 'Zal ik jou eens wat vertellen. Weet je
waar vrouwen van houden? Van mannen met een grote haardos, met guitige ogen en met een
mond, die ze dichthouden,' zei ze met een stralende glimlach.
De man kroop dieper in zijn jas en gaf geen antwoord. De trein was in Bilthoven aangekomen. De
man stond op en stapte zwijgend uit, in de war over zoveel onbeschaamdheid.
Andréa had medelijden met de man. Ze zei dat aan het meisje.
'Hoe is het mogelijk, dat je hem zielig vindt,' antwoordde het meisje. 'Ik vind het zielig, dat je hem
zielig vindt. Wat mij betreft is hij een zak! Hij begon en ik heb hem met gelijke munt terugbetaald.
Nou, hij zoekt het verder maar uit, hoor! konkludeerde ze wrevelig.
De trein stopte... Utrecht. Andréa en het meisje stonden op.
Terwijl ze haar mantel dichtknoopte vroeg het meisje: 'Ga je mee koffiedrinken in de stad?'
Andréa ging mee en vertelde en luisterde. Ondertussen waren er meer meisjes en vrouwen rond
hun tafeltje komen zitten. Het meisje kende ze allemaal. Twee uur later was Andréa er van
overtuigd, dat ze nu dertig jaar jonger had willen zijn. Ze had ontdekt, dat er toch iets veranderd
was onder de zon. De reakties van meisjes waren hoorbaar geworden en de meisjes zelf
weerbaar.
Was dat niet verheugend?
 |
 |
 |
 |