VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
6
na te brengen en dat het lunchpakket van oom Karel altijd het lekkerst was. Oom Karel kon boffen
met zo'n kordate vrouw.
Greet en ik proestten van het lachen. Toen kwam oom Karel die een lofzang hield op tante Julia
die volgens hem een onsterfelijke schoonheid was, vijf zoons in eer en deugd had grootgebracht
waarvan er weliswaar drie tegen haar zin naar nederlands indië vertrokken waren maar dat ze nu
toch trots kon zijn dat ze het daar zo ver geschopt hadden en het land in ontwikkeling brachten.
Verder heb ik niet geluisterd want Greetje vertelde me wat er gebeurd was. 'Weet je wat tante
Julia gezegd heeft, ik breek jullie beide poten als jullie gaan,' en haar moeder had Greet verteld
dat tante Julia een boek van Multatuli gelezen had waarin stond dat Nederland de mensen daar
uitbuitte. Toen had oom Karel dat boek in de vuilnisbak gegooid en de dokter erbij geroepen die
tante Julia rust voorgeschreven had en koudwaterbaden volgens de methode Kneipp. En nu zaten
al die zoons daar en hun benen waren nog heel. TanteJulia had zich er zeker bij neergelegd.
Ik keek weer op toen tante Julia opstond. 'Wat is ze oud geworden', zei Ed die toch ook wat
zeggen moest. TanteJulia bedankte eerst de pastoor en toen alle familieleden voor hun lieve
reakties en kado's.
En toen bedankte ze oom Karel dat ze 50 jaar lief en leed met hem had mogen delen. 'Vijftig jaar,
dat is een lange tijd, dat is het vieren waard, maar tegelijkertijd', en toen aarzelde ze even en keek
iedereen recht aan, 'is het ook lang genoeg geweest en moet het voor mij geen dag langer meer
duren. Ik heb hopelijk nog een paar jaar voor de boeg en wil doen waar ik in m'n huwelijk nooit de
kans voor heb gehad, zwemmen leren, boeken lezen en de rest verzin ik nog wel. Voor leuke
ideeën houd ik me aanbevolen.'
Ik bedacht meteen dat ik haar wel wilde leren fluitjes te snijden uit bamboestokken, maar er
ontstond een geroezemoes van jewelste. Sommige mensen gingen staan, de pastoor stikte bijna
in z'n sigaar maar tanteJulia was verdwenen. Dus dát was het geweest waar tante Julia het met
mij over gehad had. En ik voelde me meteen betrokken in een heel spannend komplot.
Iedereen deed heel raar en wist meteen niet meer hoe zich ten opzichte van elkaar te gedragen.
Het feest was afgelopen.
Tante Julia vroeg de volgende dag echtscheiding aan en ging verhuizen. Ze leerde zwemmen,
ging lezen en deed al die andere dingen die ze iedere dag zelf kon verzinnen. Nog vijftien jaar
lang. Toen ik van m'n moeder haar adres kreeg schreef ik haar een brief waarin ik haar aanbood
fluitjes te snijden uit bamboestokken.
Ze heeft er twee gesneden, een met vijf en een met zeven gaatjes. Maar ze wilde er niet op leren
spelen. 'Nee kind, daar ben ik te oud voor.' Maar ze zong wel mee als ik speelde. Het liefst zong
ze met krakende versleten stem: 'Een enkel duivels wijf', op muziek van meneer Haydn.
 |
 |
 |
 |