De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
5
Als je een baan neemt, dan ben je dus een werkende vrouw geworden. Ben je er dan op
vooruit gegaan? Je moet blijven 'dienen', hebben we al gezegd. Je kunt, zeker als je na een
periode van een paar jaar huishouden opnieuw begint buitenshuis te werken, bijna geen
volwaardige en volledige baan vinden, als vrouw. In die baan heb je niet zoveel kans om
carrière te maken en zelfs als je dat niet zou willen, dan blijft het een bittere pil om
mannelijke kollega's langs jou heen naar boven te zien schuiven. Een voordeel is dat je het
gevoel kunt hebben meer in de samenleving te staan, niet zo thuis opgesloten te zitten. Je ziet
nu meer mensen, maar in veel gevallen wel altijd dezelfde collega's, dus dat is maar een
kleine verbetering. Je mist de vrijheid om een praatje te maken als je daar zin in hebt. Echt
kontakt blijf je missen, want het kontakt in de werksfeer wordt door mannen bepaald en is dus
vlak; gesprekken zijn erop gericht een ander vliegen af te vangen. Heel belangrijk is
natuurlijk dat je geld krijgt voor je werk. Geld betekent vrijheid, nl. de vrijheid om niet te
hoeven verhongeren en om je niet door een man te hoeven laten onderhouden. Geld betekent
meer vrijheid voor een vrouw. meer zelfstandigheid en meer besef van zelfstandigheid. Dat is
ontzettend belangrijk. Geld van jezelf, geld waarop je recht hebt omdat je het zelf verdiend
hebt, dát vormt het wezenlijke verschil tussen de huisvrouwen de werkende vrouw. Daarom
zullen we geen enkele vrouw afraden voor geld te (gaan) werken.
Maar we kunnen het ook niet echt aanbevelen. Moeten wij vrouwen meedoen aan die
mannenmachtsstrijd, aan die wedren naar de top die het bestaan van de 'werknemer' vormt?
Wij willen helemaal niet die harde zakelijkheid krijgen, die koude ogen en die smalle lippen
en dat onvermogen om gezellig te praten en teder en verzorgend voor een ander mens te zijn.
Wat hebben wij vrouwen eigenlijk in het mannenbestaan te zoeken? Als je even goed kijkt
kun je zien dat onze maatschappij, de wereld van werkgevers en werknemers, niet veel meer
is dan een gigantische machtsstrijd tussen de mannen. De mannen die onderaan zitten hebben
niets te vertellen, zo worden uitgebuit, er wordt over ze gelopen. Dus ze willen omhoog, naar
betere posities. Dat kan alleen als ze voldoende opleiding hebben en als ze bereid zijn zelf
over mensen te lopen, over lijken te gaan. Zoals bekend zijn er aan de maatschappelijke top
niet veel plaatsen, zodat de maatschappelijke ladder eruit ziet als een geweldige piramide
vechtende mannen. Geen benijdenswaardig bestaan.
Wij vrouwen staan buiten die maatschappelijke ladder, een enkele uitzondering daargelaten.
Misschien moeten we maar proberen van de nood een deugd te maken en buiten de maat-
schappij te blijven. Maar hoe dat allemaal moet Er moet veel veranderen, dat is wel duidelijk.
We moeten proberen uit te vinden wát, en hoe, en waar te beginnen, want er lijkt geen
beginnen aan.
Met dit boek proberen we toch maar een begin te vinden. En we geven aan, in de vorm van
ervaringen van allerlei vrouwen, hoe de situatie voor de vrouw is. Want het is belangrijk dat
we goed op de hoogte zijn, als we iets willen veranderen, misschien niet meer voor onszelf
maar dan hopelijk wel voor onze dochters.
En het belangrijkste is toch dat we het nu eindelijk doorhebben. Dat vrouwen na eeuwenlang
de kindermachine en het gespreide bed en het deurmatje te zijn geweest, zijn gaan zien dat ze
hebben verloren: onze verzorging en onze liefde zijn niet beloond, we worden als
tweederangs mensen beschouwd.
 |
 |
 |
 |