9
zeggen ‘nu eens hier dan weer daar’, zonder zich verder beklemd te voelen door de oude
wet dat er voor alles een tijd en een plaats is. Of zij zich daarvan beter voelt weet ik niet.
Kortom: Het feminisme van de vorige golven heeft steeds weer opnieuw de eis tot opheffing
van het patriarchaat en de opneming van vrouwen in de brusterschap der mensheid gesteld
en ook gehoopt deze eisen in een proces van modernisering - desnoods door een
socialistiese revolutie - ingewilligd te zien. Het patriarchaat verscheen in deze visie als
ouderwets en onmenselijk. Het patrikapitalisme heeft de laatste tien jaar echter duidelijk
gemaakt dat het kapitaal in zijn bewegelijkheid geenszins wordt geremd door het
patriarchaat; dat het integendeel daar veel plezier in heeft, en dat wij ons daar maar bij
hebben neer te leggen. Anders gezegd: het kapitalisme is nu openlijk patrikapitalisme
geworden en heeft mij daarmee in staat gesteld deze blaren vol te tikken; maar het trekt
iedere belofte tot ‘modernisering’ in. Het is nu individueel aanvaarden, overleven en genieten
geblazen, in de hoop dat onze vaardigheden daarin zich via de kapitalistiese cirkulatie over
de patriarchale aardbol zullen verspreiden. Ik blijf hopen dat tegen wat gewoon hetzelfde
blijft nog ooit eens wat samenhangende uitspraken en strategieën zullen worden verzonnen.
 |
 |
 |