7
discriminatie als een valkuil kan worden opgevat. Op dit punt hoeven vrouwen in elk geval
niet te aarzelen: wij zijn helaas al als zodanig geregistreerd; wij hoeven bovendien als
numerieke meerderheid minder bang te zijn voor ‘weerstanden’ - wat houdt ons tegen om
gezamenlijk, ongeacht huidskleur en herkomst, de mannenberoepen te gaan veroveren?
16
Inderdaad, die mannenberoepen zelf en die hele rottige manschappij met zijn
maffiapraktijken: de angst het van de mannen buitenshuis te verliezen (net of je het
binnenshuis zou kunnen winnen!) of erger nog, het te winnen en je vrouwelijkheid te
verliezen. Het inzicht dat de macht van de mannen de keerzijde is van het geduld der
vrouwen moet maar weer eens onder de ruïnes van de versteende vrouwenbeweging
worden opgegraven. Met het succes van De stilte rond Christine M. schieten we niet veel op:
de individuele wensdroom de rollen nu eens gewelddadig om te keren bevestigt hoogstens
de bestaande toestand. Dan kunnen we beter een perspectief scheppen op nette, zakelijke
mannendiscriminatie.
Het proefschrift van Sloot geeft, voor wie het geduld heeft goed te zoeken en veel heen en
weer te bladeren, daartoe nuttige informatie over de Amerikaanse geschiedenis en de
Nederlandse status quo. Het bewijst in elk geval overtuigend dat de gediscrimineerden zelf
aan de slag zullen moeten.
16
Zie ook Jones (noot 6), pag. 302 en 324 en Ph. A. Wallace e.a. Black Women in the Labour Force, The MIT Press, 1981/2,
pag. 105-106
 |
 |
 |