VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
16
ze nog wel erg jong. Nee, dat is geen ekskuus, niets te jong. Een twaalfjarig kind is in staat een
kind te baren, denk je eens in. Als de mogelijkheid tot een abortus niet bestat, dan... Ze belt
meteen Jannie op, Jannie, die enkele weken geleden samen met haar in Leiden is geweest.
Het was heel goed gegaan. Ze was bij Jannies ouders geweest en had zich voorgesteld als een
kennisje, dat Jannie had leren kennen op typeles. Ze houdt wel niet van leugentjes, maar ja, in dit
geval... Die zwangerschap moest verborgen blijven voor haar ouders, had Jannie beslist, en nu
Marietje die ouders heeft ontmoet, begrijpt ze ook wel, waarom. Ze had dat geaksepteerd van
Jannie, want ook dat is haar eigen verantwoording, en haar eigen leven. En geen getuttel en
kritiek, laat elke vrouw haar eigen leven leiden. Gelukkig had Jannies moeder gevonden dat
Jannie er slecht uitzag, zo stil en zo witjes. Ze was vast overspannen, en een uitje zou haar goed
doen. De uitnodiging van Marietje, om een weekje in Utrecht te komen logeren, werd gretig
aanvaard.
De abortus had niets voorgesteld. Marietje had het wel leuk gevonden, dat ze plaatselijk verdoofd
werd en precies wist, wat er gebeurde.
Jannie is niet thuis, vertelt haar vader aan de telefoon, ze is naar een vriendin. Maar ze belt wel
terug. Dan belt ze Dora. Die is thuis. 'Prima hoor, het gaat goed met me. Ja, ik heb de televisie
ook aangehad. Wat zeg je? Of ik kwaad ben? Ach kind, ze doen maar. Ik ben toch geholpen, ik
kan me niet overal druk over maken. Ja, ik weet, dat het strafbaar is, wat we hebben gedaan,
maar ja, daar kan ik niet mee zitten. Ik ben het kwijt. Ach kind, er zal voor alle vrouwen wel een
oplossing blijven. Wij zijn ook geholpen? Ja, daar heb ik eigenlijk nooit over gedacht. Die bezetting
van de Bloemenhove-kliniek, dat waren toch allemaal feministen, dolle mina's, baas-in-eigen-buik
figuren? Ja natuurlijk, ik ben ook baas in eigen buik geweest, gut ja, nu je het zegt... Maar ik ben
toch te oud, om te gaan demonstreren. Ben je gek, daar doe ik niet aan mee. Wil je dan
demonstreren? En wil je, dat ik met een spandoek loop? Nu ga je toch te ver, Marietje. Ze zouden
bij ons op het dorp zeggen, dat ik ze niet allemaal op een rijtje heb, kom nou.' Even is het stil, dan
zegt ze: 'Goed, ik denk er wel eens over na. Je hoort nog van me.'
'Waar ben ik mee bezig, en wat wil ik?' denkt Marietje. Ik heb gebeld, omdat ik kwaad was, gebeld
met vrouwen, die hetzelfde moeten voelen als ik, omdat ze het aan den lijve hebben ondervonden.
Maar kan ik in mijn eentje iets ondernemen! Ik alleen, tegen de verdrukking in?
De woede blijft, ook de volgende dag, en de dag daarop. Ook het gevoel blijft, dat er iets moet
gebeuren, dat ze iets moet doen. Ze praat erover met vriendinnen, mede-studenten, die allemaal
van haar abortus afweten.
Er wordt veel gedaan, ontzettend veel, en er zijn overal in het land mensen, die zich voor die
abortus inspannen. Maar wat staat er in de krant? Debat over abortuswet pas laat in het najaar.
Afschuiven, meiden. De bijzondere kommissie van de tweede kamer, ja verdomme, overal zijn
kommissies voor, en werkgroepen, en subkommissies, zie je wel, burokratie, overheid, een
stelletje ambtenaren, die het wel weer weten, niets weten ze, die kerels, maar instellingen,
organisaties en partikulieren kunnen kommentaar kenbaar maken voor 20 april.
'Ach Marietje, wat helpt het nu, wanneer jij, als partikulier, je stem laat horen. Je brief komt in de
maalstroom en wordt vergeten'. Daarom, vrouwen, vechten we met zijn allen.
VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN! Marietje is enthousiast, en ze zit vol plannen. Wat
kunnen we doen? Handtekeningen verzamelen, een handtekenaktie voeren tegen de
abortusvoorstellen van de regering, een stencil maken en dat versturen naar de Rutgersstichting,
de abortusklinieken, ziekenhuizen, vrouwenorganisaties, vrouwenvakbondsgroepen, de politieke
partijen, allemaal aan die partijen, die mee strijden voor de abortusvrijheid, maar ook aan die,
welke tegen zijn. De regering laten weten, dat
VROUWEN NIET MET ZICH LATEN SOLLEN, DAT
VROUWEN MONDIG ZIJN! Dan, in het weekend, belt Dora op.
'Ik heb er over nagedacht, Marietje, en ik schaam me. Ik heb erover gepraat met mijn dochter, met
mijn schoondochters, en ze vonden, dat ik erg egoïsties reageerde. Wij moeten allemaal samen
doen. Samen zijn we sterk. Ik help je, Marietje.'
De financiën zijn het grootste probleem. Maar de eerste honderd stencils zijn er zo. Een meisje
werkt bij een drukkerij en belooft, de stencils te maken. In een buurthuis in Utrecht wordt een
diskussie-avond belegd. Er komen spontaan giften binnen.
Vrouwengroepen beloven hun medewerking.
 |
 |
 |
 |