VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
39
erg precies op een rijtje zetten, sorry - dat al die mannen zo onverbrekelijk met oma verbonden
waren en ik ze dus niet uit mijn vertelseltjes weg kan laten.
En als mijn eigen lieve, zachtaardige moeder de helft aan geld wat erover bleef toen mijn ouders
hun zaakje verkochten, op een eigen spaarbankboekje van mijn vader uit gestort kreeg, vond IK
dat heel gewoon en 't is járen geleden en voor zulke heel gewone dingen zijn troepen vrouwen
nog steeds aan 't vechten. Oma heeft zich echter tranen gelachen toen ik haar vertelde wat mijn
moeder om te beginnen met dat geld deed - ze was een van de eersten hier in de buurt die een
bromfiets kocht en ze ging ermee aan 't scheuren op vreselijke wijze en de jeugd op straat riep
haar achterna 'hé, kijk nou es?! Een oud wijf op een bromfiets!' en niemand had dat ooit achter
mijn moeder gezocht en mijn vader heeft het erg slecht gehad die eerste tijd, want ze kreeg fikse
ongelukken en wij, dochters, riepen pa ter verantwoording, waarop hij, op z'n grijzende bol
krabbend, zei: 'ja, weet ik dat, dat ze zoiets geks gaat flikken? Maar 't zijn háár centen en we
hebben er mooi niks mee nodig' - en dat zijn de dingen die ik bedoel, zo'n geest die toch door is
gezet. Aan 't eind van dit relaas zult u een zin vinden, waarin ik me verontschuldig zo weinig wáár
te hebben gemaakt, terwijl ze zoveel van me hebben verwacht. Maar toch... nu achttien jaar
geleden gingen de vader van mijn kinderen en ik scheiden en dat was nog niet zo'n gemeengoed
als thans en een poosje naderhand vroeg ik een nieuw paspoort aan. Ik kreeg dat en er stond
prompt op, naast vermelding van mijn naam, 'gescheiden van' etc. En ik pikte dat niet, wilde het
eraf hebben, want op het paspoort van mijn gewezen echtgenoot stond het ook niet nietwaar?
Buitendien - ik ben ik en toevallig géén aanhangsel, of 't gewezen aanhangsel van één of andere
man! Dat liep heel hoog en ik ben er alles voor af gelopen, zelfs naar de rechtbank in Haarlem en
daar was een vriendelijke man die zei 'ach,'t is toch helemaal niet belangrijk, wind u niet zo op, we
halen het er wel af hoor!' En ik vertelde het trots aan mijn vader - die zei 'god, god, wat een
opwinding om zo' bagatel, je lijkt verdomme je grootmoeder wel.'
En toen ik eens een aangifte op het politiebureau hier ging doen - ik moest uit financiële nooddruft
mijn alleenstaande woning in een Noordzeedorp verlaten, kreeg een flat toegewezen hier, voelde
me doodongelukkig en juichte van blijdschap toen na enkele weken een stel gewezen
dorpsgenoten met z'n allen eens kwamen kijken hoe ik het nou wel maakte op zo'n rotflat,
kompleet met een paar flessen jenever en dat werd een groot feest, zo ' s middags zomaar en de
buren kwamen zich alras beklagen, dat het te 'luid' was, politie aan de deur en een overspannen
buurman, die al een tijd bezig was een ééngezinswoning te krijgen, voelde zich geroepen een kei
door mijn raam te smakken (want daar is zo'n alleenstaande vrouw toch prima voor nietwaar, hij
had wel meer moeilijkheden gehad met andere buren, maar het dáár niet durven flikken!!) en,
aangezien ik een proces-verbaal wegens burengerucht kreeg, drukten mijn dorpsgenoten mij op
het hart die ingekwakte ramen niet te pikken, maar daar, op mijn beurt, óók aangifte van te doen,
hele rellen zijn dat geweest, prachtig - kreeg ik op het politiebureau hier een stuk ambtenaar
tegenover me, die een papier in de schrijfmachine draaide en begon naam en adres te vragen,
gewoon, maar toen begon te zeuren over mijn man's naam, weduwe? gescheiden? En ik wéér,
dat ik ik was en IK ergens aangifte van kwam doen en ook dat liep weer bijzonder hoog en die
kwal presteerde het het papier uit de machine te trekken en te zeggen, dat, als ik tegenwerkte, de
hele aangifte niet doorging, - en toen moest ik plotseling aan oma denken. 'Weet je, kind, het is de
kunst nooit kwaad te worden, maar, als je weet dat je gelijk hebt, toch op je stuk te blijven staan en
geloof mij nou maar, met vriendelijk lachen om dommigheid, weet je opeens een goed, beleefd
antwoord - en daar kunnen ze niet tegenop.' En ik zei vriendelijk, dat als hij het vertikte om mijn
aangifte in behandeling te nemen, ik wel naar een ander politiebureau zou gaan - waarop hij het
papier weer in de machine draaide, maar, om zijn figuur te redden, zei, dat hij dan wel naar de
burgerlijke stand van het gemeentehuis zou gaan om mijn 'status' aan de weet te komen... En ja,
naderhand dacht ik - ofschoon het feit op zich niet zo belangrijk is, maar toch druppeltjes zijn, die
de grote emmer van de vrouwenbeweging gaan vullen, die als een grote plas water over deze
mannenmaatschappij uitgestort gaat worden - ja, als ik niet uit zo'n familie was voortgekomen, ik
braaf mijn mond had gehouden en die vent de informatie had gegeven die hij verlangde (en die
helemaal niet ter zake doende waren!).
En...over alleen zijn:
Als je erg eenzaam bent
doet dat soms veel pijn van binnen
 |
 |
 |
 |