VROUWEN TEGEN DE VERDRUKKING IN, De Bonte Was, Amsterdam 1979
10
Ik was alleen, ontheemd, bang weer gek te worden. En dat werd ik ook, in een kliniek voor
psychotherapie die mij door een vriend zo hartelijk was aanbevolen. Toen mijn krankzinnigheid
dermate beangstigende vormen aannam, dat de therapeuten daar vonden dat ik niet kon blijven,
belandde ik weer in zo'n kleine éénpersoonskamer met een dubbele deur. Deze keer op een
neurologiese afdeling van een modern ziekenhuis. Dat betekende lange dagen van opgesloten en
alleen zijn, soms in de keuken mogen helpen, veel en steeds weer andere pillen, soms een
aardige broeder of zuster die met mij wandelen ging. Ook betekende dat nachten aan het bed
vastgebonden, bang voor steeds die prikken in mijn benen, ik sloeg, ik trapte, ik wachtte op mijn
prins.
Hierna kon het alleen nóg slechter gaan. De inrichting waar ik daarna naar toe werd gebracht
ontvluchtte ik zodra ik mijn kans zag. Ergens anders werd ik dan weer wegens vreemd gedrag
opgepakt door de politie; het werd een gebed zonder end.
Toch wist ik op een gegeven moment te ontsnappen uit de zoveelste inrichting, wist ik me te
onttrekken aan raadgevingen en strenge blikken van psychiaters, ik nam mijn eigen leven weer ter
hand. Ik meldde me op mijn werk en na veel moeite, (ze namen me pas terug na een schriftelijke
verklaring van een aardige psychiater uit mijn geboorteplaats) kon ik daar weer gaan werken. Ik
had ruim anderhalf jaar niet meer gewerkt, maar mijn vak verstond ik nog en door voor anderen te
zorgen, leerde ik langzaamaan weer voor mezelf te zorgen. Ik ontworstelde mij aan de pillen-
dwangbuis door ze gewoon door de w.c. te spoelen en op eigen krachten te varen.
Na een jaar werken hoefde ik me niet meer zo te bewijzen, ik durfde het aan een nieuwe baan te
zoeken. Dat lukte en ik werk nu al ruim een jaar heel prettig in een psychiatries verpleeghuis. Ook
kan ik me nu in plaats van ervoor weg te lopen, bezig houden met het verleden, het heden maakt
me niet gek, want ik maak het heden zélf, ik laat me niet meer gek maken.
Door mijn waanzin te koesteren, te onthouden, eruit te putten, weet ik nu wie ik ben, wat ik kan en
wat niet, wat niet hoeft te betekenen dat ik nooit meer opnieuw zou kunnen beginnen. Ik ben
gegroeid en heb vertrouwen in mezelf. Naar de dokter met zijn strenge blik in zijn ogen heb ik niet
geluisterd, zijn dienaren met de injektiespuiten en de onrustbanden ben ik te slim af geweest, ik
ben ontsnapt.
En zie: ik ben vrij geworden!
 |
 |
 |
 |