De Bonte Was, VROUWENWERK, Amsterdam 1975
57
prettig met een beperkte groep mannen die mij gedeeltelijk
geaksepteerd hebben, omdat ze gezien hebben dat ik m'n
vrouwtje sta.
Klein verhaaltje tussendoor: Ik zat in de wachtkamer met
een twintigtal agenten. Ik naaide juist een knoop' aan m'n
jas toen er (ongeveer) acht hoge bazen aankwamen. Een hier-
van was uit de naad van z'n jas gescheurd, waarop een van
andere hoge pieten zei: 'Aaah, jij kunt meteen mooi de jas
van deze chef naaien, want hij is niet getrouwd'. Mijn
antwoord: 'Ik moet het ook zelf doen want ik ben ook niet
getrouwd'. Dat ik daarna de aantekening 'grote mond' op
mijn beoordeling aantrof zal geen toeval zijn geweest.
De heersende meningen in dit verhaal vormen de mening van
het grootste gedeelte van onze Amsterdamse politiemacht,
wat ik zeer bedroevend vind, en wat het werken als vrouw
hierin zeer moeilijk maakt.
De reden waarom ik dit beroep voorlopig blijf uitoefenen is
dat wanneer ik op straat ben en daadwerkelijk met mensen
bezig ben in vele vormen (niet in alle) ik ontzettend veel
plezier aan mijn werk heb.
OP JE STREPEN STAAN
Ik trouwde toen ik 20 was en nu 20 jaar later ben ik dat
nog steeds. Er is in die jaren een heleboel met me ge-
beurd. Na vijf jaar getrouwd zijn kwam ons eerste kind en
hierna zijn nog drie kinderen gevolgd. Als ik er achteraf
op terugkijk begrijp ik niet hoe ik het al die jaren heb
volgehouden. In de jaren dat de kinderen klein waren bleef
er nauwelijks tijd voor mezelf over. Altijd ging iedereen
voor, zodat ik mijzelf op het laatst als een grote nul
ging beschouwen. In de politiek ben ik al die jaren aktief
gebleven en dat heeft er voor een deel toe geleid dat ik
in de vrouwenbeweging ben terechtgekomen. Niet alleen in
je gezin en je werk word je als vrouw gediskrimineerd, maar
ook in de politieke partijen worden vrouwen nog niet voor
vol aangezien. De mannen doen de grote klussen en voor de
vrouwen blijven de kleine klusjes over. Voor mijn trouwen
was ik journaliste bij een groot landelijk dagblad, waar ik
begonnen ben als sport journaliste en ,later als stadsverslag-
geefster werkte. Als sportverslaggeefster versloeg ik alle
sporten, zoals voetbal, ijshockey, tennis, atletiek, boksen
en zwemmen. Toen de abonnees vragen gingen stellen of een
katholieke krant wel een vrouw naar voetbalwedstrijden kon
sturen werd het 'verslaggeefster' boven de stukken vervan-
gen door 'verslaggever' Ik heb dit toen heel naar
gevonden en het werd mij toen heel duidelijk, dat je als
vrouw maatschappelijk minder kansen kreeg. Ik heb dat toen
 |
 |
 |
 |